Twee weken.
Nolan neemt een trek van zijn sigaret en ademt langzaam uit, zich een weg banend door de middagmenigte op het Leidseplein.
Twee weken is een lange tijd om te wachten.
Logischerwijs weet Nolan dat twee weken helemaal niet zo lang is. Lux had hem verteld dat ze bezig was met een groot project, en God weet dat Nolan zich herinnert hoe Lux kan zijn als ze verdwaald raakt in haar werk of een deadline heeft. Of ze zit en staart catatonisch uit het raam en brengt alles in kaart in haar brein, of ze schildert urenlang, waarbij haar normaal gezonde eetgewoonten plaatsmaken voor een dieet van Doritos, M&M’s en Dr. Pepper. Er is geen tussenweg. Of dat was er in ieder geval niet toen ze samen waren.
Nolan weet ook dat hij Lux had verteld dat hij het druk had, en dat was hij ook. Hij was de afgelopen anderhalve week bezig geweest met het verfijnen van wat hij zeker weet dat de thriller voor volgende zomer zal zijn, de ultieme strandlezing waar iedereen en hun moeder over zullen praten, degene waarvan Nolan zeker de film zal kijken in de bioscoop. Maar hoe hij ook zijn best deed om zijn volledige aandacht aan zijn werk te wijden, Nolan kon het niet helpen dat de knagende stem in zijn achterhoofd fluisterde dat Lux de originele versie van Voelt als thuis in iets meer dan vierentwintig uur had gelezen – dus waarom deed ze er zo lang over?
Nolan had Lux kunnen sms’en om een update te vragen, maar hij wilde niet te behoeftig overkomen. En trouwens, ondanks de voorzichtige nieuwe vriendschap tussen hen, waren ze nog niet op het niveau dat ze met elkaar sms’ten. Dus Nolan had het laten gebeuren, ook al maakte de radiostilte hem een beetje gek.
Twee weken is een lange tijd om te wachten.
Nolan neemt nog een trek van zijn sigaret en tikt de as de straat in terwijl hij een groep langzaam lopende toeristen ontwijkt.
Om eerlijk te zijn had Lux hem vrijdagochtend een sms gestuurd met de simpele mededeling dat ze de avond ervoor Thuis had uitgelezen. Dus eigenlijk had ze er tien dagen over gedaan om alle drie de boeken te lezen. Wat helemaal niet lang is, als je erover nadenkt. En Nolan had erover nagedacht, terwijl hij de wiskunde in zijn hoofd deed. De boeken waren gemiddeld ongeveer vierhonderd pagina’s per stuk, dus dat zijn twaalfhonderd pagina’s, wat betekende dat Lux ongeveer honderd pagina’s per dag las, terwijl ze tegelijkertijd aan het werk was, dus in werkelijkheid las ze de boeken vrij snel. Waarschijnlijk zo snel als ze kon.
Maar toen had Nolan haar afgeschrikt toen ze had gevraagd of Nolan die middag vrij was, met de mededeling dat hij pas maandag vrij was. Hij was emotioneel helemaal niet voorbereid om Lux op vrijdag te zien. Zelfbehoud is echt een bitch, want niet alleen had Nolan de pijn van het krijgen van Lux’ oordeel over zijn boeken verlengd, het hele weekend voelde aan alsof het een soort van aftellen was, Nolan was zich ongelooflijk bewust van elk uur dat wegtikte tot zijn koffiedate (hij betaalt, het is zeker een date, wat doet hij verdomme?) met Lux om half twaalf op maandag.
Nolan neemt een laatste trek van zijn sigaret en inhaleert diep terwijl het papier helemaal opbrandt tot het filter. Hij gooit het filter in het rooster van de metro en kijkt op zijn horloge, zich afvragend of hij tijd heeft voor nog een peuk, voordat hij naar binnen gaat. Hij is vijf minuten te vroeg en Lux is altijd tien minuten te laat, hoe vaak ze ook zegt hoe erg ze het haat om te laat te komen, dus Nolan denkt van wel. Hij vist zijn pakje sigaretten uit zijn zak, klopt op zijn andere zak voor zijn aansteker terwijl hij uit de stroom van voetgangers stapt en op de stoep voor het koffietentje gaat staan.
Nolan haalt een sigaret uit zijn pakje en laat hem bijna vallen als hij opkijkt en Lux op hem ziet wachten, nonchalant tegen een lantaarnpaal geleund. Vijf minuten te vroeg.
Lux heeft hem nog niet opgemerkt, haar aandacht is gericht op haar telefoon, dus Nolan grijpt de kans om Lux eens goed te bestuderen.
Lux ziet eruit als de belichaming van de zomer, moeiteloos luchtig in een losgeknoopt fris wit overhemd met korte mouwen, gelaagd over een wit, kort topje, die is weggestopt in een beige short met manchetten tot halverwege de dij en met knoopdetails aan de zijkanten die de aandacht vestigen op haar smalle heupen. Ze draagt witte sportschoenen en enkelsokken, en ze heeft haar haren met een clip naar achter gezet. Nolan kan het niet helpen, maar hij bekijkt haar van boven naar beneden, waarderend hoe de korte broek Lux’ lange benen en haar vertederende knieën laat zien. (Wie heeft er in godsnaam schattige knieën? Lux.)
Shit.
Dit soort gedachten zijn precies waarom Nolan zich beperkt tot Lux alleen tijdens zijn lunchpauze of in een groepssituatie te zien, want hij is duidelijk niet te vertrouwen als hij zonder toezicht wordt achtergelaten.
“Ga je die nog oproken?” vraagt Lux plotseling, haar zachte stem als honingzoete whisky.
Nolan schrikt op uit zijn mijmering en komt weer bij zichzelf. Lux kijkt naar hem, een grijns trekt om haar lippen en Nolan ziet dat haar ogen fonkelen, zelfs achter de enorme zonnebril die ze draagt. Hij kijkt naar de vergeten sigaret in zijn handen en voelt het bloed naar zijn wangen stromen.
Hij is betrapt.
‘Nou, dat was ik van plan,’ antwoordt Nolan primitief, terwijl hij de niet-gerookte sigaret voorzichtig terug in het pakje schuift. ‘Ik rekende er niet op dat je hier echt op tijd zou zijn, Lux, laat staan dat je hier vroeg zou zijn.’
‘Heeeeeeeey,’ pruilt Lux, haar gezicht vertrokken van ongenoegen. ‘Ik erger me aan die implicatie! Ik haat het om te laat te komen.”
‘Je lijkt meer op die implicatie,’ grijnst Nolan. “Moet ik je eraan herinneren dat je te laat was op je eigen verjaardagsfeestje -“
‘Nou, je zei dat je lunchpauze had,’ protesteert Lux vriendelijk, terwijl haar kuiltje eruit springt om hallo te zeggen. “Ik wilde geen tijd verliezen door te laat te komen.”
‘O-oh,’ stamelt Nolan. “Nou dan.”
‘Misschien ben ik de afgelopen jaren wel veranderd, Nolan,’ vervolgt Lux plagerig, terwijl ze haar zonnebril op haar hoofd schuift. Haar ogen glinsteren inderdaad. “Je weet het niet!”
Nolan verwondert zich erover hoe zo’n opmerking een maand geleden als een stomp in zijn maag zou hebben gevoeld, Lux’ woorden vol venijn, naar hem geslingerd als een wapen; nu voelt hij gewoon een bekende en niet geheel onwelkome warmte die zich door zijn borst verspreidt terwijl Lux naar hem glimlacht.
“Je hebt gelijk”, geeft Nolan lachend toe. “Ik denk dat ik het niet zou weten.”
‘Fijn je te zien, No,’ zegt Lux even later.
De logische kant van het brein schreeuwt naar hem om zo snel als hij kan in de tegenovergestelde richting te rennen, hem herinnerend aan alle manieren waarop hij en Lux elkaar eerder pijn deden, hoe slecht ze daar aan het einde waren, en alle manieren waarop de geschiedenis zichzelf zou kunnen herhalen en hoe gemakkelijk zijn fragiele hart opnieuw kon worden verbrijzeld.
De emotionele kant van zijn brein houdt zijn voeten op hun plaats, want Lux is tenslotte altijd zijn anker geweest, zelfs na al die tijd.
‘Het is ook goed jou te zien, Luxie,’ antwoordt Nolan.
Lux’ glimlach wordt breder als ze haar arm naar hem uitstrekt. Een paar angstaanjagende seconden denkt Nolan dat Lux hem naar zich toe trekt voor een knuffel, elke spier in zijn lichaam spant zich in afwachting, want nee, hij is niet klaar voor dat soort contact. Niet in het minste. Nolan verstijft, zijn ogen worden groot; Lux kijkt hem verbijsterd aan, slaat haar ogen omlaag naar haar uitgestrekte vuist en dan weer omhoog naar het gezicht van Nolan . Vol verwachting trekt ze een wenkbrauw op.
Oh.
Het is heel goed mogelijk dat hij een idioot is.
Nolan geeft haar een ongemakkelijke boks en registreert de warmte van Lux’ huid, zelfs bij het korte contact. Hij kan het niet helpen.
“Moeten we, eh… je weet wel?” zegt Nolan, ineenkrimpend door zijn gebrek aan welsprekendheid terwijl hij naar de deur zwaait.
“Ja,” knikt Lux. “Laten we gaan.”
Lux trekt de deur open en gebaart dat Nolan voor haar naar binnen moet gaan.
‘Wist je dat Elias me laatst zei dat ik er een half uur moest zijn voordat jullie daar zouden zijn?’ vraagt Lux als Nolan langs haar loopt.
“En hoe laat was je daar?” vraagt Nolan over zijn schouder, terwijl hij in de korte rij voor de kassa gaat staan.
‘Ongeveer tien minuten voor jou,’ antwoordt Lux, die naast hem komt staan.
‘Dat zegt genoeg,’ zegt Nolan luchtig terwijl hij naar de menukaart kijkt, ook al neemt hij altijd hetzelfde als hij hier komt. “Wat zal het zijn, je moet je hele vijftien euro wel terugkrijgen, weet je.”
“No, dat hoeft niet echt, ik plaagde alleen maar, weet je-“
‘Nee, nee,’ houdt Nolan vol. “Neem wat je wilt nemen, als het maar vijftien euro is. Afspraak is afspraak.”
Twee roze vlekken verschijnen op Lux’ wangen terwijl ze naar het menu staart. Nolan zegt tegen zichzelf dat het komt door hoe warm het buiten was.
‘Eh, de salade met boerenkool en spruitjes,’ besluit Lux ten slotte, ‘en de grootste ijskaramel-macchiato die ze hebben. Met extra karamel.”
Nolan knikt en perst zijn lippen op elkaar om te voorkomen dat hij lacht, want de bestelling is zo typisch Lux.
“Wat?” vraagt Lux, zich naar hem toedraaiend, haar handen op haar heupen. “Wat is er zo grappig? Het is onder de vijftien euro! Sterker nog, ik heb geld over, No.”
‘Ik weet dat je dat weet,’ grinnikt Nolan, terwijl hij zijn portemonnee uit zijn zak haalt. “Het is gewoon… het is net als de dualiteit van de mens, weet je? Zo gezond mogelijk eten bestellen en dan het meest suikerrijke drankje op het menu nemen?”
‘Zoek een vrouw die beide kan,’ grijnst Lux verwaand. “En dat doe ik.”
Het is de beurt aan Nolan om te blozen. Van de hitte buiten natuurlijk.
“Wat neem jij dan?” daagt Lux uit. ‘Omdat jij hier duidelijk de superieure besteller bent?’
‘Croissant met ham en kaas,’ zegt Nolan automatisch, ‘en een kop koffie.’
‘Op je oude dag zin krijgen in koffie, Nolan?’ vraagt Lux met een scheve grijns. “Vroeger kon er niemand tussen jou en je thee komen.’
‘Allereerst,’ antwoordt Nolan boogvormig, terwijl hij naar voren stapt terwijl de rij beweegt. ‘Ik ben niet oud. Ik ben maar twee jaar ouder dan jij, weet je nog?’
‘De grijze haren zeggen iets anders,’ onderbreekt Lux.
‘Bespreek dat maar met mijn moeders kant van de familie,’ lacht Nolan, terwijl hij zelfbewust zijn vingers door zijn haar kamt. “Ik kan mijn genetica niet helpen! Weet je, ik heb er eigenlijk over nagedacht om ze in te kleuren…’
“Waag het niet!” Lux hapt naar adem. “Het is perfect!”
Nolan wendt zich tot Lux, die naar hem terugkijkt, volledig in shock. Nolan lacht, de warmte in zijn borst verspreidt zich naar de toppen van zijn vingers en tenen. Lux voegt zich bij hem, laat een lach horen, klapt haar hand voor haar mond als de persoon voor hen zich omdraait en hen een geïrriteerde blik werpt. Het maakt Lux alleen maar harder aan het lachen.
Jezus, hij heeft dat geluid gemist.
“Wat was het tweede?” vraagt Lux zachtjes, als ze gestopt zijn met lachen.
“Welk tweede ding?”
“Je zei ‘allereerst’, alsof je een lijst had of zoiets.”
‘O ja, koffie,’ knikt Nolan, zijn verloren gedachtegang weer oppakkend. “Ze drinken zo veel koffie in Nieuw-Zeeland. Ik raakte verslaafd aan de koffie daar. Elke keer als ik koffie drink, denk ik terug aan mijn tijd daar.’
Als Nolan naar Lux kijkt, zijn haar ogen plotseling verdrietig, ook al probeert ze het te verbergen met een glimlach; Nolan krimpt ineen, de realiteit van hun situatie snelt naar hem terug en hij kan het niet helpen, maar hij voelt zichzelf ook verdrietig, de omvang van alles wat ze hebben verloren, dreigt groot te worden. Dit is tenslotte niet alleen een informele lunchafspraak zoals ze altijd deden en er is een reden waarom hij weet van de koffie in Nieuw-Zeeland en het is geen goede reden. En hier is hij, pratend erover alsof hij op een leuke reis was of zoiets, zijn beste leven aan het leven. Lux weet niet hoe zwaar die eerste paar maanden waren, hoe hij van plaats naar plaats zwierf, zich afzonderde van de rest van de wereld, niemand binnenliet terwijl hij zijn wonden likte en probeerde zijn gebroken hart weer aan elkaar te hechten. Nolan vraagt zich af of hij Lux er alles over moet vertellen, maar het gesprek voelt iets te zwaar aan voor bij de koffie.
“Vertel me niet dat je een van die kerels bent geworden die snobistisch wordt over Nederlands eten,” schertst Lux zwakjes. “Voordat je het weet, vertel je me hoe waardeloos onze chocolade is.”
‘O, daar begin ik maar niet aan,’ grapt Nolan onhandig. “Je zou het verschil in Kit-Kats niet geloven.”
Lux snuift en schuurt met de zool van haar sneaker tegen de tegelvloer. Een ongemakkelijke stilte valt tussen hen in wanneer de persoon voor Nolan haar bestelling betaalt. Nolan kijkt over zijn schouder naar de rij die achter hen is verlengd, terwijl de lunchmenigte langzaam de winkel overneemt. Hij geeft Lux zachtjes een stootje met zijn elleboog om haar aandacht te krijgen.
“Waarom ga je niet een tafeltje voor ons bezet houden?” vraagt Nolan. “Het begint hier druk te worden.”
Lux knikt, terwijl ze hem een kleine, strakke glimlach schenkt; Nolan zucht diep, dankbaar voor het kleine uitstel en de kans om het gesprek te resetten. Hij stapt door en plaatst hun bestelling, voegt er een chocolade-vanille koekje aan toe, wetende dat Lux het in tweeën zal breken, en hem de vanillekant van het koekje geeft terwijl zij de chocoladekant bewaart. (“Waarom ze geen pure chocoladeversie maken van dit koekje, No, ik zal het nooit weten.”) Hij houdt Lux in de gaten terwijl hij betaalt. De meer intieme banken en lage salontafels in de leeshoek achterin, slaat Lux over. In plaats daarvan kiest ze van de weinige overgebleven hoge tafeltjes. Lux kijkt naar hem wanneer ze in een stoel met hoge rugleuning klimt en haar wenkbrauwen optrekt alsof ze om zijn goedkeuring vraagt. Nolan knikt en steekt zijn duim op terwijl hij zijn pinpas terug in zijn portemonnee schuift.
Hun drankjes staan in een paar minuten op de koffiebar, de bemanning van barista’s werkt als een goed geoliede machine tijdens de lunchdrukte. Nolan pakt de drankjes, het bonnetje om hun eten straks op te halen en een rietje voor Lux, en loopt terug naar de tafel. Terwijl hij door de steeds drukker wordende ruimte weeft, worstelend om geen hete espresso over zichzelf heen te morsen, wenst hij dat hij grotere handen zou hebben, zoals Ralf. Hij heeft hem twee liter frisdrank in één hand zien dragen alsof het niets is.
‘Ik heb genoten van je boeken,’ flapt Lux eruit terwijl Nolan voorzichtig haar drankje voor haar neerzet. ‘Sorry, dat had ik meteen moeten zeggen, No, ik werd afgeleid. Ik weet zeker dat je jezelf gek hebt gemaakt door het je af te vragen.’
“Ik?” vraagt Nolan, terwijl hij nonchalant zijn haar naar achteren borstelt terwijl hij zit, alsof Lux net niet de knoop van angst heeft weggenomen die de afgelopen twee weken in zijn maag zat. “Ik ben altijd super chill, Lux, ik weet niet waar je het over hebt.”
Lux lacht, pakt haar rietje uit en steekt het door het deksel, terwijl ze haar drankje ronddraait en een grote slok neemt.
“God, dat is echt lekker,” zucht Lux waarderend.
‘Ik zei toch dat deze plek geweldig was,’ zegt Nolan, terwijl hij voorzichtig van zijn gloeiend hete koffie nipt om zijn tong niet te verbranden.
“Maar serieus, No, je boeken zijn geweldig,” zegt Lux enthousiast terwijl ze haar drankje op tafel zet. “Het is alsof ik vergeten was hoeveel ik het lezen van je schrijfwerk miste totdat ik ging zitten en het deed? Je hebt gewoon een bepaalde manier om mensen dingen te laten voelen, weet je? Geen onzin, je neemt geen blad voor de mond, je snijdt gewoon door tot de kern van de dingen en het is gewoon… wauw.’
‘Dank je,’ zegt Nolan, zijn wangen warm van de lof. ‘Dat, eh, dat betekent veel. Omdat het van jou komt.”
“Je bent briljant, weet je,” zegt Lux nuchter. “Ik hoop dat je dat weet. Gewoon echt verdomd getalenteerd.”
“Ik weet niet of ik briljant zou zeggen,” antwoordt Nolan. “Maar ja, ik weet wel dat talent nooit het probleem was. Het…ehm… het kostte me veel moeite om op die plaats van acceptatie te komen.’
Lux kijkt hem lang aan, haar gezicht zacht van begrip. Nolan probeert niet te kronkelen onder haar blik. Hij zegent de hogere macht die over hen waakt wanneer een serveerster dat moment kiest om hun eten te bezorgen, waardoor het moment wordt onderbroken. Ze glimlachen allebei en bedanken haar.
‘Ik heb geen koekje besteld, Nolan,’ zegt Lux geamuseerd.
‘Ja, nou,’ haalt Nolan zijn schouders op. ‘Het koekje bracht je bestelling op vijftien euro. Zestien, eigenlijk, maar technisch gezien bezit ik de helft ervan.”
‘De vanillehelft,’ grijnst Lux, terwijl haar kuiltjes in haar wangen snijden terwijl ze het koekje voorzichtig in tweeën breekt en de witte helft op Nolans bord legt. Nolan perst zijn lippen op elkaar en probeert zijn glimlach in te houden.
‘Voelt als thuis opnieuw lezen was iets anders,’ zegt Lux, terwijl ze energiek haar salade husselt, terwijl haar tong uit haar mond schiet wanneer ze haar vork naar haar lippen brengt. “Het was alsof… ik opnieuw contact maakte met een oude vriend. Het bracht veel herinneringen boven.”
Nolan neuriet alleen maar terwijl hij een hap van zijn croissant neemt. Er zijn veel herinneringen aan die eerste roman, de hoogste van de hoogtepunten en de laagste van de dieptepunten. Hij vraagt zich af welke Lux het meest opviel.
‘Je hebt het echter veranderd,’ vervolgt Lux, terwijl ze haar wenkbrauwen fronst. “Het is alsof je het hebt gestroomlijnd. Je breidde bijvoorbeeld een aantal scènes uit, maar haalde vervolgens dat hele subplot met Adam en Ashley eruit, bijvoorbeeld.’
“Heb je het gemist?” daagt Nolan uit met een veelbetekenende glimlach.
“Weet je, ik realiseerde me pas dat het weg was toen ik klaar was”, geeft Lux toe. “Het schoot er meteen uit. Het hele verhaal was een stuk sterker zonder die extra verhaallijn.”
‘Precies,’ knikt Nolan. “Het blijkt dat mijn adviseur toch gelijk had. Over die verhaallijn, tenminste. Ik was gewoon te koppig en, eerlijk gezegd, te arrogant en te verliefd over mijn manuscript op dat moment om het te zien.”
‘Ik bedoel, het was nog steeds geweldig voordat je alle veranderingen aanbracht,’ zegt Lux koppig. “Daar blijf ik bij.”
‘Ik heb het mijn vriendin Violet laten lezen,’ legt Nolan uit, terwijl hij de kruimels van zijn vingers veegt. “Ze was eigenaar van de boekwinkel waar ik werkte in Nieuw-Zeeland, gewoon een heel slimme dame die echt weet waar ze het over heeft. Je had haar aardig gevonden.”
Lux glimlacht.
‘Ze herinnerde me eraan dat je soms, als het op schrijven aankomt, je lievelingen moet doden, hoe gehecht je ook aan ze bent. En ik was te gehecht aan die plotlijn, maar het deed echt afbreuk aan het hele punt van het verhaal, weet je?
Lux knikt, haar drankje in haar hand ronddraaiend en probeert (en faalt) haar rietje tussen haar lippen te krijgen zonder het oogcontact te verbreken. Nolan onderdrukt een giechel, nippend van zijn koffie terwijl Lux hem eindelijk tussen zijn lippen vangt, luidruchtig slurpend.
‘Ik hield echt van Thuis’, zegt Lux terwijl ze de beker neerzet. “Dat is een echte pageturner; Ik kon het niet wegleggen! Ik bleef op tot 2 uur ’s nachts om het af te maken.’
‘Het grootste compliment, eerlijk gezegd,’ grijnst Nolan, terwijl hij nog een hap van zijn croissant neemt.
“Wanneer heb je die gepubliceerd?”
‘Januari,’ antwoordt Nolan na het slikken en drukt zijn servet tegen zijn lippen. “Het is net nieuw.”
“Je kunt echt zien hoe je schrijfstijl daarin volwassen is geworden”, prijst Lux. ‘Nou… door ze allemaal, eigenlijk. Het is me echt opgevallen, toen ik ze alle drie achter elkaar las. En Thuis is gewoon… het is echt goed. Alsof je echt weet wie je bent en je bent er gewoon… volledig onbeschaamd over bent. En dat is gewoon heel mooi om te zien. En om te lezen.”
‘Pas op, Luxie,’ plaagt Nolan, afwendend omdat hij zich een beetje overweldigd begint te voelen. ‘Als je zo doorgaat, ga ik nog naast mijn schoenen lopen.’
“En weerloos…” Lux kijkt bedachtzaam weg.
Nolan houdt zijn adem in, wapend zich voor Lux’ kritiek en twijfelt opnieuw aan zichzelf omdat hij het in de eerste plaats zelfs aan Lux heeft gegeven. Hij had kunnen liegen en zeggen dat het uitverkocht was, maar hij had het gevoel gehad dat Lux het moest lezen, dat het haar misschien enig inzicht zou geven in waar zijn hoofd was geweest toen hun relatie op de klippen gelopen was. Hij weet dat er veel momenten zijn waarop het door Lux geïnspireerde personage in een slecht daglicht wordt gesteld, waar ze overdreven ambitieus, egoïstisch en onverschillig is, te in zichzelf opgesloten om te zien hoe erg zijn partner pijn heeft. Maar er zijn even zoveel momenten waarop het personage van Nolan een jaloerse en onzekere klootzak is die het succes van zijn partner niet aankan. Het was heel belangrijk voor hem geweest om de schuld zo gelijk mogelijk te verdelen, om het zo rauw mogelijk te maken en dat betekende ook goed naar zichzelf kijken. En hij denkt dat dit de reden is waarom het boek werkt en waarom mensen er zo positief op hebben gereageerd.
“Ik dacht dat de manier waarop je met de tijdlijn speelde echt effectief was”, zegt Lux ten slotte, haar blik onwankelbaar als ze Nolans ogen ontmoet. “Het einde weten voor je begint… Dat was… iets speciaals.”
‘Ja,’ zegt Nolan onhandig, wiebelend in zijn stoel, ongelooflijk onzeker. ‘Het is… het is mijn meest populaire boek, als je het kunt geloven. Mensen, eh… ze houden echt van dit soort tragische liefdesverhalen, denk ik.”
‘Ik denk het wel,’ beaamt Lux, haar ogen treurig.
Stilte valt tussen hen. De last van hun gedeelde geschiedenis en alle onuitgesproken woorden zijn als een voelbaar gewicht dat op hun schouders drukt, Lux zakt letterlijk onderuit in haar stoel terwijl ze in haar salade prikt. Nolan zucht diep, balt zijn servet in zijn vuist en knijpt stevig terwijl hij diep ademhaalt.
Wat valt er eigenlijk nog te zeggen?
De stilte sleept voort, beiden verloren in hun eigen hoofd. Lux stopt met prikken in haar salade, er vormt zich een rimpel tussen haar wenkbrauwen terwijl ze ernaar staart alsof het hem beledigd heeft of zoiets. Nolan voelt zich chagrijnig, wiebelt in zijn stoel en vecht tegen de neiging om zich te verontschuldigen voor een broodnodige sigaret, gewoon om wat ruimte te krijgen.
Alles was zo goed gegaan.
“No, ik-“
“Lux-“
Ze stoppen allebei, zachtjes grinnikend.
“Ga jij maar,” zegt Lux verlegen glimlachend.
‘Ralf wil dat ik jullie uitnodig,’ zegt Nolan, terwijl hij een hoek van zijn koekje afbreekt. “Ik bedoel, ik heb niemand anders dan Lorèn gehad sinds ik hier ben ingetrokken, en Ralf zegt dat het appartement vervloekt zal zijn als ik niet snel een housewarming-feestje houd.”
‘Klinkt goed,’ grinnikt Lux, terwijl er iets van die sprankeling in haar ogen terugkomt.
‘Hoe dan ook, ik zat eraan te denken om zaterdag een spelletjesavond te organiseren,’ vervolgt Nolan terwijl hij zijn vingers knakt. “Niets te extravagant of zo. Lorèn, Ralf, Elias natuurlijk ook, en… jij. Als je wilt komen, tenminste. Ik weet dat het op korte termijn is, je bent misschien niet eens vrij…’
‘Nono,’ onderbreekt Lux, terwijl de vrolijkheid in haar ogen twinkelt achter de serieuze uitdrukking op haar gezicht.
“Ja, Luxie?”
“Gaan we vriendjes worden?”
‘Weet je, er zijn vreemdere dingen gebeurd,’ lacht Nolan, terwijl hij zijn vingers door zijn haar haalt en het opzij strijkt. “Dus je komt?”
“Ja,” grijnst Lux. “Ja, ik zal er zijn.”
‘Cool,’ zegt Nolan luchtig, Lux’ glimlach beantwoordend. “Ik zal alle details in de groepschat zetten.”
‘Cool,’ echoot Lux, terwijl ze een stuk van haar koekje in haar mond stopt.
‘Oké, jij bent aan de beurt,’ zegt Nolan, terwijl hij de rest van zijn koffie leegdrinkt. “Wat wilde je eerder zeggen?”
‘O,’ zegt Lux, terwijl ze naar haar koekje kijkt en het in verschillende stukken breekt. “Ik heb gewoon…”
Nolan wacht geduldig terwijl Lux haar volgende woorden overweegt; ze lijkt een besluit te nemen, langzaam uitademend en glimlachend naar Nolan opkijkend.
“Ik wilde gewoon weten of je aan iets nieuws werkte?”
Nolan betwijfelt of Lux dat eerder ging zeggen, maar hij laat het er maar bij zitten, meer dan blij om het over makkelijkere onderwerpen te hebben.
“Oké, het is nog in een super vroeg stadium, dus raak nog niet al te opgewonden, maar,” zegt Nolan, die pauzeert om samenzweerderig naar voren te leunen en Lux ertoe aanzet hetzelfde te doen, “ik ben net begonnen met het schetsen van een vervolg op Voelt als thuis. ”
“Wat?” Lux gilt luid, waardoor verschillende mensen aan de omringende tafels zich omdraaien. “Ben je serieus?”
“Lux!” Nolan giechelt terwijl hij de drukke koffietent rondkijkt. “Wat zei ik nou net?”
“Het spijt me, ik heb niets anders gehoord dan dat je zei dat je een vervolg op Voelt als thuis aan het schrijven was,” zegt Lux. “Vertel me alles, ik moet het weten!”
‘Nou, ik vind het een leuk idee om tien jaar later bij hen in te checken. Weet je? Kijken of ze nog steeds bij elkaar zijn.’
“Tuurlijk wel!” zegt Lux. “Doe me dit niet aan, No.”
“Nou, ik denk gewoon dat het een beetje ingewikkelder is dan dat,” houdt Nolan vol. “Ik bedoel, ze waren achttien en het was een kwestie van lange afstand…”
Nolan gaat die middag pas om half twee terug naar kantoor. Hij negeert Lorèns vragende wenkbrauw als hij langs haar kantoor loopt op weg naar binnen, in de veronderstelling dat hij genoeg lunches aan zijn bureau heeft gegeten om het extra uur te rechtvaardigen. En het is niet alsof Lorèn mag klagen. Nolan weet dat haar “lange lunchbijeenkomst” van vorige week meer op een korte date met Elias leek.
Daarnaast. Het zijn haar zaken niet.