‘Oké, kom bij elkaar,’ zegt Ralf, terwijl hij zijn telefoon tevoorschijn haalt terwijl ze met z’n vijven op de stoep lopen, een beetje melig door de laatste ronde drankjes die ze bij het dessert hadden, waardoor ze allemaal een beetje aangeschoten waren. “We moeten een selfie maken.”
“Oh god, Raffa, echt?” kreunt Nolan terwijl hij zijn vingers door zijn haar kamt. “Ik zie eruit als een vaatdoek.”
“Ja, Nono, echt waar,” zegt Ralf koppig. “Ik wil deze gedenkwaardige gelegenheid van het samenkomen van ons vijven herdenken.”
‘Kom nou maar op de foto, No,’ smeekt Lux en ze slaat een arm om Elias heen. “Je weet dat het geen zin heeft om met hem in discussie te gaan als hij zo is.”
“Dat klopt”, zegt Ralf. “Kom op, stop met zeuren, je ziet er prachtig uit.”
Nolan rolt met zijn ogen en glimlacht terwijl hij zijn plaats inneemt aan het einde van de rij, zijn kin op Ralfs schouder rustend, scheel kijkend met zijn ogen en zijn tong uitstekend. Ralf houdt zijn telefoon omhoog, zuchtend van frustratie terwijl hij probeert ze allemaal op de foto te krijgen.
“Ruil met mij van plek”, zegt Ralf tegen Nolan. ‘Ik moet daar staan. En geen gekke bek trekken, No!”
‘God, ik was vergeten hoe verdomd bazig je kunt zijn na een paar drankjes,’ moppert Nolan liefdevol, terwijl ze van plaats wisselen.
‘Oké, allemaal knuffelen,’ beveelt Ralf terwijl hij zijn telefoon omhoog houdt. “Ik ga er een paar nemen.”
Ze knijpen allemaal samen, Lorèn beweegt voor Elias zodat ze allemaal in het frame passen. Een rilling schiet over Nolans ruggengraat terwijl de toppen van Lux’ vingers zijn arm strijken terwijl hij dichterbij komt; Lux past zich aan, krult haar vingers naar binnen en laat haar vuist op Elias’ schouder rusten. Nolan trekt een gek gezicht op een van de foto’s en krijgt een liefdevolle klap van Ralf. Ze lachen allemaal hardop als Ralf nog een keer op de sluiter drukt.
Het voelt goed. Samen lachen.
‘Deze zijn geweldig,’ grijnst Ralf, terwijl hij opkijkt van zijn telefoon terwijl een zwarte Volkswagen Golf de stoeprand oprijdt. “O, dit is mijn taxi. Ik zal jullie de foto’s doorsturen. Ik heb genoten vanavond! Tot ziens!”
“Is hij altijd zo?” Vraagt Lorèn verbijsterd terwijl Ralf in zijn taxi kruipt, de deur dichtslaat en naar hen zwaait terwijl deze wegrijdt. “Een menselijke orkaan?”
‘Ja,’ zeggen Lux en Nolan tegelijk, terwijl ze Ralfs auto in het verkeer zien verdwijnen. “Altijd.”
“Wil je met mij mee, schat?” vraagt Elias, terwijl hij naar de stoeprand stapt en zijn hand uitsteekt om een taxi aan te houden. “Het is dichterbij.”
‘Klinkt geweldig,’ antwoordt Lorèn, terwijl ze voorzichtig naar hem glimlacht.
God, ze zijn zo schattig en Nolan is helemaal niet jaloers. Totaal niet.
‘Lorèn,’ kakelt Nolan hoofdschuddend. “Als je het kantoor binnenkomt in dezelfde outfit als gisteren, zeg ik het tegen iedereen.”
‘Hou je bek, No,’ lacht Lorèn en geeft hem een snelle knuffel. “Ik zie je morgen. Kom je alleen thuis?’
‘Ja,’ zegt Nolan en werpt een snelle blik op Lux. “Dat komt wel goed.”
‘Goed,’ knikt Lorèn en wendt zich tot Lux. “Leuk je te ontmoeten, Lux.”
‘Van hetzelfde,’ zegt Lux. ‘Slaap lekker, Eli. Ik spreek je morgen?”
‘Reken maar,’ zegt Elias, terwijl hij de deur van de taxi opent en Lorèn gebaart dat zij als eerste moet instappen. “Welterusten. Goed je te ontmoeten, Nolan.”
‘Voor jou hetzelfde, Eli,’ zwaait Nolan. “Tot ziens, hoop ik.”
‘Ja, dat zou ik leuk vinden,’ straalt Elias terwijl hij in de taxi stapt en de deur achter zich sluit.
“Oh, nu heb je het gedaan,” grinnikt Lux, kijkend naar de wegrijdende taxi. ‘Je hebt hem een bijnaam gegeven; hij zal nu je vriend zijn voor het leven, ik hoop dat je dat weet.”
“Hij is een aardige vent”, lacht Nolan. ‘Ik begrijp waarom je hem leuk vindt.’
“Ja, hij is de beste”, beaamt Lux. “Lorèn is ook geweldig. Ze zijn geweldig samen.”
Nolan knikt en haalt zijn pakje sigaretten tevoorschijn. Hij biedt het eerst aan Lux aan, vragend een wenkbrauw optrekkend.
“Ik ben oké, bedankt,” weigert Lux.
Nolan knikt, haalt een sigaret uit het doosje en stopt hem tussen zijn lippen. Hij steekt hem aan en inhaleert diep terwijl hij het pakje in zijn zak steekt.
“Neem je ook een taxi?” vraagt Lux even later.
‘Nee,’ zegt Nolan, terwijl hij met zijn sigaret het blok door wijst. ‘De tram stop daar verderop. Jij?”
‘Hetzelfde,’ zegt Lux, terwijl ze met haar schoen over de stoep schuurt. “Ik hou er niet van om taxi’s te nemen, tenzij ik echt dronken ben. Of echt moe. Het geld loopt snel op, weet je?’
‘Ja’, zegt Nolan. “Eh… zullen we dan maar?”
Lux knikt en stopt haar handen in haar zakken als ze verder lopen.
“Waar woon je tegenwoordig?” vraagt Nolan, vooral om de stilte op te vullen.
“De Korte Marnixstraat”, antwoordt Lux.
Nolan lacht hardop en neemt nog een trek van zijn sigaret terwijl hij naar de hemel kijkt, zich afvragend of degene die daarboven aan de touwtjes trekt trots op zichzelf is.
“Wat is er zo grappig?” vraagt Lux, haar neus opgetrokken van verwarring. “Het is een geweldig gebied, ik woon er nu al drie jaar…”
“Nee, ik weet dat het een geweldige omgeving is”, lacht Nolan ongelovig, zijn sigaret bungelend tussen zijn lippen. “Ik weet het omdat ik aan de Marnixstraat woon. Bij de rozengracht.”
“Serieus?” vraagt Lux, terwijl ze stopt met haar ogen wijd opengesperd. “Eén halte verder? Hoe… hoe heb ik je nog nooit in de metro heb gezien of zoiets?’
“Ik ga meestal met de tram,”, legt Nolan uit. “Het is iets dichterbij dan de metro, zowel bij mijn appartement als bij mijn kantoor.”
‘Juist’, verbaast Lux zich. “Dat is toevallig.”
‘Zo zou je het kunnen noemen,’ grapt Nolan, met een scheve glimlach naar Lux. “Ik zou het anders kunnen noemen.”
“Achtervolg je me, of zo?” Grapt Lux.
Nolan kan het niet helpen, maar het valt hem op hoe anders dit gesprek is vergeleken met de ruzie die ze hadden over wie Ralfs kroeg een week ervoor mocht houden. Er is nu helemaal geen woede in Lux’ stem, alleen zacht plagen.
“Oh nee, je hebt me door”, zegt Nolan met een lach. “Ik heb al die jaren geleden een chip in je schouder geïmplanteerd, X-Files-stijl. Sorry dat ik het je nooit heb verteld.”
“Oh, dus daarom kan ik nooit door metaaldetectoren gaan zonder ze af te laten gaan,” giechelt Lux. “Ik vroeg het me al af.”
“Ja, nou, nu weet je het,” glimlacht Nolan.
Ze vallen stil. Nolan neemt nog een trek van zijn sigaret en ademt langzaam uit. Zijn telefoon zoemt in zijn zak net als ze de tramhalte bereiken; Lux’ telefoon gaat ook af, ze haalt haar telefoon uit haar broekzak en ontgrendelt hem. Nolan volgt haar en haalt ook zijn telefoon tevoorschijn.
‘Rf heeft de foto’s gestuurd,’ zegt Lux, terwijl ze het scherm omhoog houdt om het aan Nolan te laten zien. “Hij heeft ook een WhatsApp-groep voor ons gemaakt.”
‘Ik denk dat hij wil dat we allemaal vrienden zijn,’ zegt Lux even later. “Dat zou leuk zijn, vind je niet?”
Nolan kijkt har aan, glimlachend om het zeer bekende, lieve gezicht dat Lux trekt terwijl ze haar telefoonscherm aandachtig bestudeert.
“Ja”, beaamt Nolan. “Ja, dat zou leuk zijn.”
“Welke is jouw nummer?” vraagt Lux, en ze kijkt hem eindelijk aan. “Er zijn er hier twee die ik niet herken. Welke is van jou?”
‘O,’ mompelt Nolan, terwijl hij naar zijn telefoon kijkt. ‘Eh, ik eindig op 646. Lorèn is 718.”
‘Begrepen,’ zegt Lux, terwijl ze over haar scherm veegt. “De mijne is-“
“Ik herinner me je nummer, Lux.”
Lux houdt haar lippen op elkaar en Nolan merkt dat ze iets wil zeggen, maar dan kiest ze ervoor om dat niet te doen, simpelweg knikkend terwijl ze teruggaat naar haar telefoon. Nolan slaat Lux’ nummer op, evenals dat van Elias, terwijl zijn pols fladdert terwijl hij dit doet. Hij gaat terug naar zijn sigaret, wetende dat Lux blijft plakken, wachtend tot hij klaar is, zodat ze samen in de metro kunnen stappen. Nolan schuurt met zijn sneaker op de stoep, zijn moed bij elkaar rapend.
‘Lux, wat ik eerder over Forcys zei,’ zegt Nolan onhandig. “Sorry, ik had hem niet moeten benoemen.”
‘O,’ zegt Lux zacht, haar ogen gericht op het trottoir. “Dat is… dat is oké.”
“Dat is het echt niet”, benadrukt Nolan. ‘Ik was kleinzielig, en het spijt me. Oké?”
‘Ja,’ knikt Lux, terwijl ze met haar knokkels knakt. “Oké.”
“Oké.”
Ze vallen weer stil, de lucht tussen hen in zwaar van al het ongezegde.
‘Je had gelijk over hem, weet je,’ geeft Lux na een tijdje toe, terwijl ze Nolan dood in de ogen kijkt. “Forcys. Je had overal gelijk in.”
‘O-oh,’ stamelt Nolan, de wetenschap dat hij al die tijd gelijk had, maakte hem aan het wankelen. Het is lang niet zo bevredigend als hij ooit had gedacht. Hij voelt zich niet gerechtvaardigd, hij voelt zich gewoon … verdrietig. Verdrietig voor zichzelf, verdrietig voor Lux, verdrietig om wat ze verloren hebben. “Wat… wat gebeurt er…”
‘Ik denk dat we genoeg oude wonden hebben opengereten voor één avond,’ zegt Lux resoluut en sluit het onderwerp af. “Niet waar?”
Nolan knikt, zijn nog steeds aangeschoten brein probeert alles te verwerken. Hij rookt zijn sigaret op, maakt hem uit op de gevel van het gebouw en steekt de peuk in een rokerspaal voordat hij weer naar zijn pakje grijpt.
“Kom je?” vraagt Lux, haar hoofd schuin in de richting van de metro-ingang.
‘Ga je gang,’ zegt Nolan, terwijl hij met trillende handen nog een sigaret uit zijn pakje tikt. “Ik denk dat ik gewoon met de tram ga. Het is een mooie avond en het is…’
“Dichter bij jouw thuis,” knikt Lux, duidelijk precies wetend wat Nolan aan het doen is, maar ervoor kiezend hem er niet op aan te spreken.
“Ja.”
‘Fijne avond dan, No’ zegt Lux, terwijl ze naar het station knikt. “Geniet van je wandeling.”
‘Bedankt,’ zegt Nolan zacht. ‘Ik zie je nog wel, Luxie.’
‘Ik hoop het,’ zegt Lux terwijl ze naar hem glimlacht als ze stopt bij de eerste trede. “Slaap lekker.”
Daarmee draaft ze de trap af, Nolan alleen latend. Nolan ziet haar gaan, zijn emoties een warboel die hij nu niet eens kan ontrafelen. Hij leunt achterover tegen de bakstenen muur van het station en neemt een diepe trek van zijn sigaret, de geruststellende, vertrouwde handeling een balsem op zijn gerafelde zenuwen.
Als Nolan vijfenveertig minuten later thuiskomt en zijn e-mail checkt, is hij niet in het minst verrast om een bericht in zijn inbox te zien dat aangeeft dat Lux alle drie zijn boeken van zijn website heeft besteld.