Lux kijkt op haar horloge terwijl ze de trappen van station Amsterdam Zuid op rent, haar pas versnelt als ze de tijd ziet en Elias’ droevige puppygezicht voor de geest haalt. Ze is slechts een kwartier te laat, maar toch, het gaat om het principe.
Ze heeft er een hekel aan om te laat te komen.
Ze haat het nog meer omdat ze de metro of taxi niet eens de schuld kan geven. Nee, vandaag kan Lux het alleen haarzelf kwalijk nemen, omdat ze de hele dag in haar studio heeft doorgebracht, haarzelf volledig heeft verloren in haar werk, urenlang heeft geschilderd en nauwelijks is gestopt voor de lunch. Toen ze eindelijk stopte en op de klok keek, realiseerde ze zich dat ze minder dan dertig minuten had om naar station Zuid te gaan voor een ‘meet the friends’-diner en een drankje met Elias en zijn mysterieuze nieuwe vriendin. En nu is Lux te laat.
Wat een manier om een goede eerste indruk te maken.
Eigenlijk, bedenkt Lux , is het verdomd wonderbaarlijk dat ze maar een kwartier te laat is, aangezien ze haar werkruimte moest opruimen en haar penselen goed moest wassen en drogen na een hele dag werken. Ze moest zichzelf ook opknappen en haar met verfspatten bespatte overall inruilen voor een meer geschikt ensemble van mooie loafers, een wijde, bruine pantalon en een geel linnen overhemd. Als ze een glimp opvangt van haar spiegelbeeld in een van de ramen van de bar, stopt ze en kijkt ze zichzelf recht aan. Ze zucht, haalt haar vingers door haar wilde coupe, probeert wat volume te creëren en ze stopt een eigenwijs plukje achter haar oor.
Beter dan dit wordt het vanavond niet.
Terwijl Lux haar kleding rechttrekt, duwt ze met haar andere hand de deur naar de bar open en stapt naar binnen. De ruimte is een eerbetoon aan een Engelse pub, met zichtbare bakstenen en houten balken en warme verlichting, grote gemeenschappelijke tafels met gezellige bankjes en lange banken, terwijl kleinere uitsparingen in de hoeken ronde houten tafels herbergen met niet bij elkaar passende krukken en stoelen met hoge rugleuning. Het menu bestaat uit veelal lekker en ongezond eten en de cocktails zijn chique genoeg om speciaal te voelen, maar toch zo geprijsd dat je niet het gevoel hebt dat je je hele budget in één nacht verkwist, een zeldzaam iets voor dit deel van de stad. Het is de perfecte plek om iemand mee te nemen op wie je indruk wilt maken zonder dat het lijkt alsof je te hard je best doet en Lux weet meteen dat Elias zijn nieuwe vlam echt leuk moet vinden.
“Lux! We zijn hier!”
Lux draait zich om in de richting van Elias’ stem en grijnst als ze ziet dat Elias en Ralf de felbegeerde ronde tafel in de nis van de erker hebben weten op te bemachtigen. Een serveerster zet twee cocktails en een groot glas donker bier op tafel. Ze baant zich een weg door de menigte, op weg naar de voorste hoek.
“Sorry dat ik zo laat ben, ik was aan het werk,” verontschuldigt Lux zich, terwijl ze Elias op de schouder klapt en ze de stoel naast Ralf naar achteren trekt en hem een snelle boks geeft voordat ze gaat zitten. Ze werpt een blik op de lege stoelen tussen haar en Elias, een grijns trekt om haar lippen. “Maar nog altijd sneller dan je lover, Eli.”
‘Alsjeblieft,’ spot Ralf liefdevol terwijl hij een slokje van zijn Guinness neemt. “Elias vertelde ons – nou ja, aan jou – hier een half uur te zijn voor de daadwerkelijk afgesproken tijd.”
‘Nou,’ pruilt Lux, terwijl ze haar onderlip dramatisch uitsteekt terwijl ze zich naar Elias wendt. “Echt waar?”
“Ik werk nu drie en een half jaar met je samen, Lux,” grinnikt Elias, zijn ogen rimpelend in de hoeken. “Ik weet hoe je bent als je in de studio bent.”
“Dat is ook zo”, moppert Lux. “Maar je weet dat ik er een hekel aan heb om te laat te komen, toch?”
‘Ik weet het,’ knikt Elias, ‘en op deze manier voorkomen we dat. Ik heb die cocktail met ananas besteld die je zo lekker vond de vorige keer dat we hier waren.”
‘Aw, dankjewel, Eli,’ kirt Lux, terwijl ze haar glas tegen dat van Elias rammelt. “Is dit jouw manier om ons op te peppen zodat we dit mysterieuze nieuwe vriendinnetje leuk gaan vinden?”
“Kom op, ze is niet zo mysterieus”, zegt Elias terwijl hij met zijn ogen rolt.
“Eli, je date haar al bijna twee maanden,” merkt Lux op. ‘En we ontmoeten haar nu pas? Mysterieus.”
“Ik wilde gewoon niets verpesten”, dringt Elias aan. “Pas toen we officieel werden, en we hebben het pas net officieel gemaakt. Ik bedoel, we hebben elkaar ontmoet op Tinder, in godsnaam, de kans dat we echt meer worden dan een… nou…”
“Een one night stand,” vult Lux aan. “Je kunt dat best zeggen. We weten allemaal waar Tinder voor is. Been there, done that.”
“Ik ken best wat mensen die hun partner op Tinder hebben ontmoet.” vult Ralf aan.
“Oh mijn god, ik haat jullie”, kreunt Elias. ‘Meer dan een flirt, klootzakken. Ik dacht niet dat het meer dan een flirt zou zijn, maar we mochten elkaar eigenlijk wel, weet je? En ik heb jullie over haar verteld!”
‘Nauwelijks,’ lacht Ralf, een plagende glinstering in zijn ogen. ‘Hoe heet ze ook alweer? Laura? Lieke?”
‘Lorèn,’ voegt Lux eraan toe, terwijl ze een grijns wegbijt.
“Oh, ja,” Ralf knipt met zijn vingers. “Lorèn! Hoe kon ik dat ook vergeten!”
“En wat doet de jonge Lorèn voor de kost?” vraagt Ralf. “Kan ze de levensstijl ondersteunen waaraan jij gewend bent geraakt?”
“Ze werkt bij een uitgeverij”, antwoordt Elias. “En ik kan mezelf ondersteunen, heel erg bedankt.”
“Goed, goed,” knikt Ralf. “In loondienst, maar je bent niet van haar afhankelijk, daar hou ik van.”
Elias rolt met zijn ogen.
“Oké, oké, Eli” zegt Lux , genietend van de manier waarop Elias’ wangen roze worden van hun geplaag. Hier geniet ze van. Lux hoopt dat deze Lorèn een blijvertje is. ‘Je weet dat we Lorèn naar haar bedoelingen zullen moeten vragen.’
‘Dat doe je echt niet,’ zegt Elias verdorven.
“Oh, maar dat doen we,” verkondigt Lux. ‘Hoe moeten we anders weten of ze goed genoeg voor je is?’
‘Dat is ze,’ zegt Elias, terwijl hij over Lux’ schouder kijkt en glimlacht. ‘Ik weet dat ze dat is. Nu, aardig zijn. Ze is hier.’
Elias’ glimlach wordt breder terwijl hij opstaat en Lorèn wenkt; Lux draait zich om in haar stoel, nieuwsgierig om te zien wie haar vriend in godsnaam doet oplichten op een manier die ze nog nooit eerder heeft gezien. Een van de mooiste vrouwen die ze ooit heeft gezien, kuiert naar hen toe door het restaurant, haar donkere ogen gefixeerd op Elias. Ralf mompelt “Jezus Christus” binnensmonds, waar Lux hem later zeker mee zal plagen. Maar echt, Jezus Christus is een understatement. Lorèn is als een soort van adembenemende Griekse godin, met een gloeiende olijfkleurige huid, donkere ogen en dik, donker haar dat krullend over haar schouders valt. Normaal gesproken is Lux vrij zeker over haar uiterlijk, maar als Lorèn hen nadert met haar smeulende ogen en pruilende lippen, eruitziend als een catwalkmodel, kan ze het niet helpen dat ze zich een beetje slordig voelt, terwijl ze snel nog wat opgedroogde verf van haar pols veegt.
“Eh, Eli,” lacht Ralf nerveus. ‘Zei Lorèn dat ze ook iemand meebracht?’
‘Ja, natuurlijk,’ fronst Elias en kijkt naar Ralf. ‘Ze neemt haar beste vriend mee. Ze werken samen. Shit, wat is zijn naam? No-“
‘Nolan,’ krast Lux, terwijl ze hem over Lorèns schouder in de gaten houdt. “Zijn beste vriend is Nolan.”
Verdomme.
Nolans knappe gezicht verbleekt; hij steekt zijn hand uit naar Lorèn , maar Lorèn is te ver voor hem uit, te gefocust op het begroeten van Elias. Ralf begint gewoon nog harder te lachen, zijn gezicht wordt rood terwijl zijn gekakel steeds hysterischer wordt. Lux schopt tegen zijn scheenbeen onder de tafel.
“Het spijt me,” hijgt Ralf door zijn lach heen. “Ik kan niet stoppen, oh mijn God, dit is… ik weet het niet meer.”
“Oh, fuck, is dat…” Elias wendt zich in paniek tot hen. “Die van de schilderijen?”
Lux knikt, omdat ze niet meer in staat is om goede woorden uit te brengen.
‘Ik wist het niet,’ zegt Elias snel. “Echt, echt niet. Ik bedoel, ze zei dat ze iemand naar je show had meegenomen, Lux, maar…’
‘Hey,’ zegt Lorèn warm, terwijl ze een arm om Elias’ middel legt en naar binnen duikt om een kus op Elias’ wang te drukken. Lux kan het niet helpen, maar merkt op hoe haar vriend erin opgaat ondanks haar verdriet. Lorèn trekt zich terug, met gefronste wenkbrauwen terwijl ze Elias’ strakke glimlach en paniekerige ogen ziet. “Wat gebeurt er? Alles oké?”
‘Eh, nou, weet je,’ slikt Elias, terwijl hij zijn hand langs Lorèns arm laat glijden en in haar bovenarm knijpt. “Het lijkt erop dat je beste vriend en mijn beste vrienden elkaar al kennen.”
“Wat?” vraagt Lorèn, haar gezicht verbaasd. “Echt? Kleine wereld.”
‘Zoiets ja,’ zegt Ralf, terwijl hij zijn biertje pakt en een grote slok neemt.
De groef tussen Lorèns ogen wordt dieper als ze naar Lux kijkt en dan weer naar Nolan, die zich op veilige afstand van de tafel begeeft, zijn handen gebald langs zijn zij. Nolans mond staat een beetje open als hij Lux’ blik breekt en zijn aandacht in plaats daarvan op zijn beste vriendin richt. Lux maakt van de gelegenheid gebruik om hem te bestuderen, de bekende steek van aantrekkingskracht borrelt in haar buik als ze hem in zich opneemt. Zijn zwarte spijkerbroek is niet zo strak als de spijkerbroek die hij vroeger verkoos, maar laat nog steeds zijn benen perfect zien, en de babyblauwe trui brengt het blauw van zijn ogen naar voren. Zijn wangen en kaak zijn bestrooid met stoppelbaard van een paar dagen oud, terwijl zijn haar kunstig in de war zit en lieflijk over zijn voorhoofd valt.
Waarom moet hij er toch altijd zo verdomd goed uitzien?
“Nolan?” vraagt Lorèn. “Ben je oké?”
‘Wij,’ begint Nolan, moeizaam slikkend, zijn adamsappel dobberend. “Nou, wij…”
‘We hebben gedate,’ flapt Lux eruit, haar stem zoekende.
Lux krimpt ineen zodra de woorden haar mond verlaten, terwijl Nolan zichtbaar terugdeinst door de minachtende toon van haar woorden. e weet dat het absoluut verkeerd was om te zeggen; het voelt goedkoop om alles wat zij en No samen hadden terug te brengen tot zoiets banaals als gewoon ‘afspreken’. Het laat hun relatie klinken alsof het vluchtig of casual was, terwijl het precies het tegenovergestelde was. Lux weet zelfs niet zeker of ze gaar relatie met Nolan ooit als ‘daten’ zou hebben gekwalificeerd, zelfs toen ze voor het eerst bij elkaar kwamen. Nee. Nolan was het vanaf de eerste dag voor Lux geweest, ze zou nooit iets beters vinden dan dit soort liefde. Haar diepste liefde. Haar muze. En nu haar grootste spijt. Allemaal samengevoegd tot één persoon die voor haar staat, die plotseling, zonder enige waarschuwing terug in haar leven wordt geworpen.
Maar hoe leg je dat precies uit aan iemand die je net hebt ontmoet?
‘Juist,’ knipoogt Nolan met ijskoude ogen. “Gedatet. Oké.”
Lux is een klootzak.
Nolan geeft Lorèn een tikje op haar schouder en draait zich dan om op zijn hiel, op weg naar de uitgang.
“Je gaat weg?” Roept Lorèn hem na, haar ogen groot van bezorgdheid.
‘Ik ga roken,’ antwoordt Nolan kalm, terwijl hij zich omdraait en achteruit wegloopt. Zijn ogen flitsen naar die van Lux voordat hij teruggaat naar die van Lorèn. “Waar ik ga nadenken over of ik vertrek of niet.”
Daarmee draait Nolan zich weer om en marcheert naar de deur, waar hij sierlijk een koppeltje ontwijkt dat naar binnen gaat.
‘Het spijt me echt, schat,’ zegt Lorèn, haar ogen strak op de deur gericht. Ze zucht diep en draait zich om naar Elias, terwijl ze in zijn hand knijpt. ‘Misschien moeten we gaan. We kunnen een ander moment bedenken om dit te doen. Los van elkaar, denk ik.”
Lorèn werpt een blik op Lux, haar wenkbrauwen fronsend van oordeel.
‘Je hebt gelijk, denk ik,’ zucht Elias, die er totaal verpletterd uitziet, zijn bruine ogen vol teleurstelling terwijl zijn schouders inzakken. “Dat is waarschijnlijk het beste.”
Nee.
Nee, dit gaat gewoon niet gebeuren.
“Wacht!” roept Lux uit, terwijl ze naar haar portemonnee zoekt in haar tas terwijl ze overeind krabbelt. “Wacht even.”
Ze haalt haar pinpas tevoorschijn en geeft hem aan Elias.
‘Nolan drinkt whisky,’ zegt Lux. “Of bourbon. Maar eigenlijk heeft hij de voorkeur voor Ierse whisky. Bestel hem daar iets van. Maar niets te fancy of overdreven, ja? Hij heeft er een hekel aan als er te veel extra shit in een cocktail zit. Zegt dat er altijd één ding is dat de smaak verstoort.’
Ze kijkt naar Lorèn voor bevestiging, zich realiserend dat de drankvoorkeuren van Nolan in de loop der jaren kunnen zijn veranderd.
“Toch?”
‘Toch.’ knikt Lorèn, haar ogen nog steeds sceptisch.
‘Bestel wat jullie willen,’ vervolgt Lux, terwijl ze probeert niet te veel na te denken over de onverwachte kosten. “Dit rondje is van mij. De volgende ook. Ik ben trouwens Lux. Leuk je eindelijk te ontmoeten, Lorèn.’
Lux steekt haar hand uit en probeert niet overduidelijk opgelucht te zuchten als Lorèn die aanneemt, ook al knijpt ze maar een klein beetje te stevig.
“Geef me tien minuten,” zegt Lux, wijzend naar Elias.
“Lux, het is goed…”
“Tien minuten, Eli!” roept Lux over haar schouder terwijl ze op jacht gaat naar Nolan. “Ga een drankje halen!”
Lux weet niet precies wat ze tegen Nolan gaat zeggen als ze de stoep op stormt, de zomeravond aangenaam zwoel. Wat ze wel weet, is dat ze de avond weer op de rails wil krijgen. Elias heeft de afgelopen jaren zoveel voor haar gedaan, en hoewel ze het nu misschien bagatelliseert, weet Lux dat vanavond heel belangrijk voor hem is. Dus hoe eerder ze hier overheen komen, hoe beter.
Lux kijkt naar links, haar maag trilt als ze Nolan op de stoep naast de bar ziet zitten, zijn ellebogen op zijn knieën, een brandende sigaret bungelend tussen zijn vingers terwijl hij in de verte staart. Hij neemt een lange hijs van de sigaret, zijn borst gaat omhoog terwijl hij inademt, zijn adem inhoudend voor een seconde voordat hij zijn kin optilt en uitademt, terwijl krulletjes rook uit zijn lippen omhoog komen. Lux bijt op de binnenkant van haar wang en vecht tegen een glimlach.
Nolan is altijd zo’n elegante roker geweest.
Nolan werpt een blik in haar richting en trekt Lux’ blik. Hij wendt zijn blik snel af, schudt zijn hoofd, en neemt nog een hijs. Lux benadert hem voorzichtig, zoals je bij een prooidier zou doen. Nolan ademt langzaam uit, de rook komt uit de zijkant van zijn mond.
‘Ik ben echt niet in de stemming, Lux,’ zegt Nolan, terwijl hij as van zijn sigaret aftikt, ‘voor wat we nu ook gaan doen. Kunnen we het gewoon laten?”
“Ik kom in vrede,” zegt Lux, haar handen uitstrekkend in overgave. “Ik beloof het.”
Nolan zegt niets, neemt nog een hijs, het uiteinde van zijn sigaret gloeit oranje.
“Mag ik er eentje bietsen?” vraagt Lux, wijzend naar het pakje bij Nolans heup, de aansteker netjes op het pakje gelegd.
Het is een zwakke openingszin en dat weet Lux. Nolan weet dat ook, kijkend naar de manier waarop hij zijn wenkbrauw optrekt. Toch pakt Nolan het kartonnen doosje en de aansteker op en strekt ze uit naar Lux om het haar aan te bieden; hun vingertoppen strijken over elkaar wanneer Lux het pakje van hem overneemt. Lux opent het pakje op een onhandige manier, haalt een sigaret uit het grotendeels volle pakje en geeft het pakje terug aan Nolan, hun vingers wederom strijkend. Ze plaatst de sigaret tussen haar lippen en zuigt aan het filter om de vlam naar binnen te trekken en steekt hem aan.
Lux heeft al jaren niet meer gerookt. Ze was altijd meer een sociale roker of een dronken roker, niet zoals Nolan, die zo regelmatig rookte dat Lux er bijna haar horloge op gelijk kon zetten. Zelfs na al die jaren associeert Lux de geur van tabak nog steeds met hem. De eerste keer inhaleert ze te diep, de rook brandt in haar longen. Lux probeert subtiel te hoesten, haar keel te schrapen en zachtjes met haar vuist op haar borst te bonzen, maar Nolan kijkt dwars door haar heen, zijn lippen op elkaar drukkend om zijn amusement te maskeren, zijn ogen rimpelend aan de zijkanten.
‘Het is een tijdje geleden,’ krast Lux, terwijl ze haar keel schraapt terwijl ze Nolan zijn aansteker teruggeeft en hun vingers voor de derde keer over elkaar heen strijken.
Nolan neuriet, tikt met zijn aansteker op het trottoir, haalt een tweede peuk uit zijn pakje en steekt hem aan. Lux zegt niets; ze weet dat Nolan de neiging heeft een kettingroker te zijn als hij gestrest of overstuur is en dat is nu duidelijk aan de hand. Dus Lux leunt tegen de leuning en neemt nog een trekje, waarbij ze erin slaagt deze keer niet te hoesten. Ze roken in ongemakkelijke stilte, wat volgens Lux een grote stap voorwaarts is als je bedenkt hoe de meeste van hun andere interacties tot nu toe zijn verlopen. Lux weet dat ze moet beginnen met praten, dat zij degene is die Nolan naar buiten heeft gejaagd, degene die zijn privémoment binnendringt, maar ze worstelt om de juiste woorden te vinden om te zeggen. Ze weet niet zeker of ze erop vertrouwt dat ze het juiste zegt, bang dat de kleinste misstap Nolan weer van slag maakt en de avond voorgoed zou beëindigen.
“Had je wat nodig?” vraagt Nolan uit eindelijk, zijn stem streng.
‘Het spijt me,’ zegt Lux. ‘Voor wat ik binnen zei. Het kwam er verkeerd uit.”
Nolans wenkbrauwen schieten hoog op, zijn ogen vernauwden zich wantrouwend terwijl hij nog een trekje van zijn sigaret neemt. Lux kan het hem niet kwalijk nemen dat hij verrast is. Niet echt. Het is nooit een van haar sterkste punten geweest om gemakkelijk toe te geven wanneer ze spijt heeft. Nolan ademt uit, zijn houding ontspant enigszins terwijl hij knikt.
‘Je kraamt flink wat onzin uit,’ antwoordt Nolan, zijn sigaret vergeten. “Gedatet. Echt waar, Lux.”
“Ik raakte in paniek”, legt Lux uit. “Ik had niet verwacht je te zien, laat staan uitleggen … van ons … en ik flapte er gewoon uit wat het eerste in mijn hoofd opkwam en dat was dom, No, het spijt me.”
Nolan knikt en houdt zijn ogen gericht op die van Lux terwijl hij nog een trek van zijn sigaret neemt en diep inhaleert. Lux heeft geen idee wat hij denkt en dat maakt haar gek, want vroeger was Lux ervan overtuigd dat ze Nolans gedachten altijd kon lezen.
‘Weet je,’ ademt Nolan uit met een zucht, terwijl hij zich omdraait om geen rook in Lux’ gezicht te blazen. “Ik keek hier de hele dag naar uit. Niet alleen omdat Lorèn zo opgewonden was om me aan haar vriendje voor te stellen, maar omdat het een vriendending zou zijn, zeg maar, vermenging van de binnenste cirkels. Ik dacht dat het een goede kans zou zijn om nieuwe vrienden te maken in Amsterdam, vrienden buiten mensen van het werk, weet je? Het is zo moeilijk om vrienden te maken, echte vrienden, als je bijna dertig, weet je wel? Op onze leeftijd heeft iedereen zo’n beetje al zijn vrienden, zo voelt het.”
Lux antwoordt niet, omdat ze voelt dat Nolan dta toch niet echt van haar verwacht. Nolan neemt nog een trek van zijn sigaret en veegt de as weg terwijl hij uitademt.
“Het is klote”, gaat Nolan verder. “En ik weet dat ik verdomd egoïstisch ben om dit om mij te laten draaien, maar ik baal ervan dat deze avond niet gaat zoals ik wilde.”
‘Het kan nog steeds,’ zegt Lux aarzelend.
Nolan snuift.
“Het zou kunnen!” Protesteert Lux “Er zijn drie mensen binnen die je vrienden zijn of zouden kunnen zijn. En wij kunnen… wij kunnen vrienden zijn. Ooit waren we vrienden, nietwaar?”
“We waren nooit vrienden, Lux.”
Lux weet dat Nolan gelijk heeft, maar toch weigert ze deze avond op te geven.
‘Oké, dus we waren nooit vrienden,’ geeft Lux toe, terwijl ze haar sigaret op de grond gooit. ‘Maar we moeten in ieder geval volwassen kunnen zijn en onze bende voor één avond opzij kunnen zetten, toch? In het belang van onze beste vrienden die elkaar echt leuk vinden? Vanavond gaat niet over ons. Het gaat over hen. Elias en Lorèn hebben hier niet om gevraagd.”
‘Ik weet het niet, Lux,’ zegt Nolan, terwijl hij zijn haar opzij veegt. “Kunnen we dat-“
‘Dat zou kunnen,’ knikt Lux, en hij voelt dat Nolans vastberadenheid begint te barsten. “Dat kunnen wij. Ik heb mijn bankpas aan Elias gegeven en hem gezegd dat hij voor ons allemaal drankjes mocht bestellen op mijn kosten. Dus ja, als je erover nadenkt, kom je vanavond wel door. Kom op, No. Blijf gewoon.”
Nolan kijkt peinzend en neemt nog een lange hijs, de sigaret bijna tot aan het filter oprokend. Lux bijt op haar lip, haar maag draait zich om terwijl Nolan voorzichtig een reeks rookkringen uitblaast, waarbij zijn wangen hol worden terwijl hij dat doet. Lux vraagt zich af of Nolan haar expres probeert te martelen of dat hij het onbewust doet; ze had het altijd ondraaglijk sexy gevonden als Nolan dat kleine trucje deed, en het is al die jaren later niet minder sexy. Lux denkt erover na om enkele van haar oude trucs uit te halen die zij gebruikte om Nolan over te halen om te doen wat zij wilde (Nolan had altijd al een zwak voor de kuiltjes in haar wangen), maar ze wil hem ook niet nog harder pushen, op het moment dat hij zich kwetsbaar voelt.
Klinkt veelbelovend.
‘Oké,’ zegt Nolan ten slotte, wijzend naar Lux met zijn smeulende sigaret. “Een wapenstilstand. Ter wille van onze vrienden, voor één avond.”
‘Nou,’ grijnst Lux, op haar hielen heen en weer wiegend. “Daar kunnen we sowieso mee beginnen.”
‘Ik geef je een vinger, Lux,’ huft Nolan, terwijl hij zijn sigaret op de stoep uitmaakt en hem naar het trottoir gooit terwijl hij opstaat. “En je wil meteen mijn hele hand. Ik ben nu immuun voor die kuiltjes, weet je.”