8 jaar geleden
“Ik wil je schilderen.”
Lux slaat een hand voor haar mond. Verdomme, ze kan niet geloven dat ze het er zo uit flapte en Nolans verhaal zomaar onderbrak. Ze had eigenlijk een heel plan om Nolan te vragen of hij model voor haar wou zitten, een plan waarbij Nolan beslist niet scherp zou inhaleren en half zou stikken in een slok bier. Ze begraaft haar gezicht in haar handen terwijl Ralf een glas water over de tafel naar Nolan duwt, de warmte straalt van zijn blozende wangen.
Ze hebben sinds Lux’ verjaardag verschillende keren afgesproken, maar op de een of andere manier komen ze steeds in een groep terecht en brengen ze hun vrienden bij elkaar. Het is alsof ze allemaal voorbestemd waren om elkaar te ontmoeten, moeiteloos kunnen ze met elkaar opschieten, maar Lux heeft Nolan alleen in stukjes en beetjes alleen kunnen krijgen. Ook het flirten vanuit Lux haar kant schiet nog niet echt op. Meestal wil het wel lukken, maar het is bijna alsof ze Nolan té leuk vindt, zo verdomd verliefd op hem dat ze niets goed kan doen. Hij kijkt naar Lux met een uitdagende glinstering in zijn blauwe ogen en Nolan is gewoon… zo veel. Hij is slim en grappig en hij is geduldig, luistert altijd aandachtig wanneer Lux praat, hij laat haar gewoon doorpraten totdat ze is uitgepraat.
Om nog maar te zwijgen van het feit dat hij de mooiste jongen is die Lux ooit heeft gezien. Hij is de perfecte combinatie van hard en zacht, alle scherpe hoeken en ronde rondingen die Lux’ handen doen trillen, verlangend naar een penseel. Lux wilde hem schilderen vanaf het moment dat ze hem zag.
Daarom had ze een plan. En het is verpest. God. Lux zou willen dat de vloer zich onder haar zou openen en haar in zijn geheel zou opslokken. Ze schaamt zich zo.
“Lux?”
Lux schudt haarzelf uit een trance. Ze kijkt naar Nolan, die eindelijk op adem is gekomen.
Zijn wangen zijn nog steeds roze. Lux kan het zelfs zien in het schemerige licht van de bar.
“Wil je me schilderen?” vraagt Nolan, nieuwsgierig zijn hoofd schuin houdend. “Waarvoor?”
“Het is voor school,” zegt Lux snel. “We moeten iemand schilderen die we kennen…”
“En je wilde mij niet schilderen?” zegt Ralf. “Je geliefde huisgenoot? Ik ben beledigd, Lux, echt waar.”
“Je hebt het gezicht van Nolan niet,” zegt Lux simpel.
Lucas lacht geamuseerd.
“Lullig,” zegt Ralf, terwijl hij haar liefdevol duwt. Zijn blauwe ogen flitsen ondeugend. “Geef toe, je vindt Nolan gewoon mooier dan ik.”
“Het is wel waar,” zegt Lucas met een plagende grijns op zijn gezicht terwijl hij Nolan in zijn wang prikt. “Niet beledigend bedoeld, Ralfie, maar kijk eens naar deze jukbeenderen. Ze verdienen het om vereeuwigd te worden in een schilderij. Is dat niet waar, Lux?”
Lux voelt haar wangen warm worden als Lucas naar haar kijkt, met een zelfvoldane glimlach om zijn lippen.
“Alsjeblieft,” zegt Nolan hooghartig. “Laten we niet doen alsof mijn schoonheid ter discussie staat. Het is gewoon een feit. Natuurlijk zou Lux me willen schilderen. Wie niet?”
Iedereen lacht en de spanning voelt minder snijdend. Lux nipt van haar drankje en ontmoet Nolans ogen over de rand van haar glas. Ze delen een glimlach, Nolans ogen rimpelen aan de zijkant. Vlinders dansen in Lux haar buik.
“Dus wil je dan voor me komen zitten?” vraagt Lux terloops, in de hoop dat Nolan de duidelijke wanhoop in haar stem niet hoort.
“Ja,” knikt Nolan, duidelijk tevreden en een beetje zenuwachtig terwijl hij zijn haar van zijn voorhoofd veegt. “Dat zou ik leuk vinden.”
*
Lux is haar potlood aan het slijpen wanneer de bel gaat.
“Ik kom eraan,” roept ze, ook al kan niemand haar horen. Ze legt het potlood op de rand van de schildersezel, draaft naar de intercom en drukt op de belknop. “Nolan?”
“Ja, ik ben het,” klinkt de stem van Nolan door de luidspreker.
“Kom maar naar boven,” antwoordt Lux en ze laat hem binnen.
Wetende dat het Nolan een paar minuten zal kosten om de vijf verdiepingen naar het appartement van haar en Ralf te beklimmen, blaast Lux een grote adem uit terwijl ze haar kleine woonkamer overziet. Het is een ongebruikelijk warme en zonnige dag voor begin maart en Lux wil de overvloed aan middagzon in haar appartement in haar voordeel gebruiken. Ze doet een stap achteruit, bijt op haar lip terwijl ze de ruimte bestudeert, knikt als ze besluit dat het precies goed is.
Ze weet niet zeker waarom ze zo nerveus is; het is niet alsof ze nog nooit een mens heeft getekend. Sterker nog, ze tekent ze de hele tijd. Wekelijks komen modellen naar een van haar tekenlessen, zitten daar een uur poedelnaakt terwijl vijftien studenten hun lichaam bestuderen en schetsen. Dit zou een makkie moeten zijn. Maar dit is ook Nolan, iemand die ze kent en om wie ze geeft. Het zal moeilijker voor haar zijn om objectief te zijn.
Lux schrikt als Nolan drie keer achter elkaar op de deur klopt. Ze strijkt met haar hand over haar oude Rolling Stones-T-shirt en trekt de zoom rond haar heupen recht terwijl ze diep ademhaalt.
Daar gaan we dan.
Lux loopt naar de deur, strijkt door haar haar en zwaait het naar achter. Ze wacht even voor de deur voordat ze hem opentrekt.
“Hoi,” zegt Nolan ademloos, op zijn hakken heen en weer wiegend, zijn handen in de zakken van zijn zwarte spijkerjack.
“Hoi”, antwoordt Lux met een grijns. “Kom binnen.”
Nolan knikt en haalt zijn vingers door zijn perfect warrige haar als hij het appartement binnenstapt.
“Leuke plek,” merkt Nolan op, terwijl hij de woonkamer rondkijkt. “Die vijf verdiepingen tellende wandeling is verschrikkelijk, maar het is het waard.”
“Oh, God, vreselijk, toch?” Antwoordt Lux, ze doet de deur achter zich dicht en draait het slot om. “Ik dacht dat het erg was toen ik hier kwam wonen, maar eerlijk, probeer die trappen eens als je dronken bent. Het verbaast me dat ik nog niet gevallen ben.”
“Dat verbaast mij ook,” lacht Nolan, terwijl hij zijn zwarte spijkerjasje uittrekt. Lux stikt bijna in haar eigen spuug als ze Nolans dieprode T-shirt ziet, met een obsceen diepe ronde hals die zijn delicate sleutelbeenderen blootlegt.
Shit.
“Is dit oké?” vraagt Nolan, terwijl hij de zoom van het T-shirt om zijn heupen trekt. “Ik wist niet zeker wat ik aan moest trekken”
“J-ja,” stamelt Lux. “De kleur is geweldig, je ziet er geweldig uit.”
“Geweldig”, lacht Nolan.
“Geweldig”, papegaait Lux.
Ze kijken elkaar lang aan. Nolan beweegt zich zenuwachtig heen en weer; hij blijft maar knoeien met zijn haar en zijn shirt rechttrekken, terwijl zijn ogen de hele tijd door de kamer flitsen. Lux kijkt naar hem en ze zou willen dat ze iets kon zeggen waardoor hij zou ontspannen, maar ze heeft het gevoel dat haar tong aan haar verhemelte vast zit geplakt.
“Weet je, ik wist niet zeker of het uitmaakte wat ik droeg,” zegt Nolan, terwijl hij zich weer naar Lux wendt terwijl er een sluwe glimlach op zijn gezicht verschijnt. “Je was niet echt duidelijk in je omschrijving, weet je. Wellicht was het wel een ‘I want you to draw me like one of your French girls’.-ding.’
Daarop moet Lux lachen en ze slaat een hand voor haar mond. De grijns van Nolan wordt breder en zijn ogen rimpelen zich dicht. Dan kan Lux toch wat meer ontspannen en verwondert ze zich over hoe Nolan deze aangeboren gave lijkt te hebben als het erom gaat haar op haar gemak te stellen, zelfs als hij zelf duidelijk nerveus is.
“Oh mijn God,” lacht Lux.
“Ach, kom op, Luxie, je kunt me niet vertellen dat je geen Titanic-fantasie hebt,” plaagt Nolan, terwijl hij zijn jas over de rugleuning van de bank gooit. “Je moet. Wat heeft het voor zin om schilder te zijn als je dat niet hebt?”
“Zelfs als ik dat deed-“
“Dus je hébt die fantasie.”
“Zelfs als ik dat deed,” benadrukt Lux, terwijl ze haar hand opsteekt. “Je moet de Titanic-scene verdienen, No. Dat kan niet voor een eerste schilderij van iemand”
‘Staat genoteerd,’ knikt Nolan plechtig, zijn ogen twinkelen. “Dus waar wil je me hebben?”
Overal, denkt Lux.
“De stoel daarachter,” zegt Lux, wijzend naar het raam. “Wil je iets drinken? Ik heb bier en ik ben er vrij zeker van dat Ralf een fles Jägermeister in de vriezer heeft liggen.’
“Bier is prima,” zegt Nolan gemakkelijk en ploft neer in de fauteuil.
‘Oké, natuurlijk,’ antwoordt Lux, terwijl ze naar de kleine keuken loopt. Ze pakt twee blikjes Heineken uit de koelkast en maakt die open.
“Hoe kun je me schilderen als we bier drinken?” roept Nolan vanuit de woonkamer. “Moet ik niet poseren en… urenlang geen spier bewegen?”
Lux grinnikt en loopt terug naar de woonkamer.
“Heb je me onder valse voorwendselen hierheen gelokt, Luxie?” vraagt Nolan, terwijl hij een blikje van haar aanneemt. “Waar is alle verf? Ik zie een ezel en canvas, maar geen verf…”
‘Zoveel vragen,’ merkt Lux op, terwijl ze in de bureaustoel gaat zitten die ze uit haar kamer rolt.
“Nou, ik heb dit nog nooit eerder gedaan, weet je,” grapt Nolan, terwijl hij met zijn wimpers knippert. “Ik wil dat je het me laat zien.”
Lux pakt haar grote schetsblok van haar geïmproviseerde werkstation en veegt de stukjes gumsel van de bovenste pagina.
“Het doek komt later. Ik ga je eerst schetsen,’ legt Lux uit. “Als dat oké is? Op die manier kan ik je een soort van voelen.”
“Nou, aan de slag dan,” grijnst Nolan gemeen, terwijl hij zijn sneakers uittrekt en een voet onder zijn andere knie stopt. Hij trekt zijn wenkbrauw op. “Voel me maar eens goed.”
‘Jij bent echt de ergste,’ zegt Lux met een diepe zucht.
“Sorry, sorry,” lacht Nolan. “Ik kan er niets aan doen.” Hij laat een elleboog op de armleuning rusten en legt zijn kin in zijn hand; hij nipt van zijn bier en laat dan zijn blikje op zijn knie rusten, terwijl hij met een vinger aan het etiket krabt.
Lux schudt haar hoofd en glimlacht, terwijl ze observeert hoe Nolans verandering in houding alle lijnen van zijn lichaam verschuift. Ze pakt haar potlood en gaat aan de slag, beginnend met het schetsen van een aantal cirkels.
“Je gaat me echt niet poseren?”
‘Nee,’ antwoordt Lux, terwijl ze haar schetsblok optilt terwijl Nolan zijn nek uitstrekt om te kijken wat ze aan het doen is. Ze grinnikt en kijkt naar hem op. “Ik wil dat het zo natuurlijk mogelijk aanvoelt, ja? Het idee is om een onbewaakt moment vast te leggen. Een klein stukje tijd, een enkele hartslag. Ik haat die saaie oude portretten waar geen gevoel van leven in zit, weet je? Waar elk klein ding is gepland en geposeerd en overwerkt. Dat is niet het soort artiest dat ik wil zijn.”
‘De Mona Lisa was wel geposeerd,’ merkt Nolan op, terwijl hij verschuift in de stoel. “Je kunt niet ontkennen dat daar leven in zit. Waarom zouden we het anders eeuwen later nog over haar hebben?”
Lux voelt dat haar hart een sprongetje maakt.
“Daar ben ik het niet mee eens,” zegt Lux, terwijl ze het schetsblok op haar knieën laat rusten. ‘Ik bedoel, ja, natuurlijk poseerde ze, maar wist je dat het da Vinci vier jaar kostte om de Mona Lisa te schilderen? Het is duidelijk dat ze daar niet vier jaar lang heeft gezeten. Wie weet hoe lang ze het eigenlijk deed, maar hoe lang het ook was, denk je echt dat ze daar gewoon zat en die grijns vasthield? Het is praktisch onmogelijk voor een mens om dat te doen. Je zit hier nog geen 5 minuten en je bent al twee keer van houding veranderd, No. Je kunt niet stil zitten.”
“Je zei me dat niet te doen!” protesteert Nolan en hij neemt een slok bier.
“Nee, ik weet dat ik dat zei,” vervolgt Lux. “Luister, de reden dat we het vandaag nog steeds over de Mona Lisa hebben, is niet de pose, maar hoe da Vinci haar zag, hoe hij dat ene moment in de tijd interpreteerde. Waar lacht ze om? Wat veroorzaakte die glinstering in haar ogen? Was zij het werkelijk of was het wat Da Vinci van haar dacht? Miljoenen mensen hebben erover nagedacht, maar slechts twee mensen weten echt wat er gebeurde terwijl ze voor dat portret zat. Dat is wat ik wil dat dit is.”
‘Iets wat alleen wij weten,’ zegt Nolan, terwijl er langzaam een glimlach op zijn gezicht verschijnt.
“Precies,” knikt Lux. ‘Als het je lukt, zou ik graag willen dat je vergeet dat ik je teken. Laten we gewoon… praten. Ik weet wat ik voor het portret wil als ik het zie. Ontspan en vertrouw me, oké?”
Nolan ademt langzaam uit, likt zijn lippen en drukt ze op elkaar wanneer hij knikt. Hij ontspant zijn houding en zakt terug in de kussens. Lux past het schetsblok van haar knieën, bijt op de binnenkant van haar wang als ze weer aan het werk gaat, en ze concentreert zich op de hoge jukbeenderen van Nolan en de vorm van zijn ogen. Ze zijn lange tijd stil; het enige geluid in de kamer het krassen van Lux’ potlood op de pagina en af en toe een voorbijkomende tram vanaf de straat beneden. Het is niet ongemakkelijk maar wel enorm zenuwslopend. Hun ogen ontmoeten elkaar telkens wanneer Lux opkijkt van haar schetsblok.
‘No,’ zucht Lux, terwijl ze de ronding van zijn linkerwenkbrauw opvult. “Ik kan niet geloven dat dit de enige keer is sinds ik je heb ontmoet dat je stil bent.”
‘Sorry, sorry,’ zegt Nolan beschaamd. ‘Ik… ik vind het gewoon leuk om je aan het werk te zien. Je krijgt zo’n rimpeltje tussen je wenkbrauwen als je je concentreert.’
Lux masseert zelfbewust tussen haar wenkbrauwen.
‘Niet doen,’ zegt Nolan. “Het is schattig.”
De achterkant van Lux’ nek voelt warm aan. Ze houdt een grijns in terwijl ze haar potlood achter haar oor steekt, naar haar blikje bier reikt en een snelle slok neemt.
‘Ik ben er niet aan gewend om bekeken te worden terwijl ik dit doe,’ geeft Lux toe, terwijl ze haar tekenhand buigt en haar vingers knakt. “Het is raar.”
“Hoe denk je dat de modellen op school zich voelen?” vraagt Nolan met een scheve glimlach.
“Ik denk dat ik er nooit echt over heb nagedacht,” geeft Lux toe, terwijl ze haar potlood pakt en weer aan het werk gaat. “Maar nogmaals, de modellen in de klas praten nooit tegen ons. Ze zitten daar gewoon en zijn een soort van in trance.”
‘Ik kan me voorstellen dat je dat zou moeten doen,’ mijmert Nolan. “Hoe ga je anders om met een uur lang volledig naakt in een kamer vol vreemden zitten terwijl ze naar je staren? Ik bedoel, ik voel me nu al blootgesteld en ik ben volledig aangekleed.”
“Het is eigenlijk best klinisch als ze daar zijn”, zegt Lux, terwijl ze Nolans irissen schaduwt en de kleine rimpels bij zijn ogen tekent. “Het is niet zo.”
“Denk je dat dat het punt van je opdracht is?” vraagt Nolan.
Lux kijkt hem verbaasd aan.
“Ik bedoel, het is moeilijker om je te verschuilen achter techniek en objectiviteit als het iemand is die je kent”, legt Nolan uit. “Het haalt je uit je comfortzone, dwingt je om jezelf ook echt in het schilderij te plaatsen, zoals je zei – oké, wat? Waar lach je om?”
‘Ik dacht gewoon echt precies hetzelfde voordat je hier kwam,’ zegt Lux, niet in staat om de glimlach van haar gezicht te vegen. ‘Ik bedoel, het zou me niet moeten verbazen dat je het snapt, want jij bent ook een artiest. Het is gewoon… het is fijn om te weten dat iemand het begrijpt.”
“Het kan behoorlijk isolerend zijn, nietwaar?” Vraag Nolan. “Schilderen?”
“Absoluut”, zegt Lux. “Alsof je van buiten naar binnen kijkt. Altijd observeren, zelden meedoen. Maar ik kan me voorstellen dat schrijven erger is.”
‘Ja’, mijmert Nolan. “Het is alleen jij, je hersenen en al deze gevoelens die vechten om eruit te komen.”
“En als het je lukt om dat te doen…”
“Er is niets beter in de wereld”, besluit Nolan. “Daarom doen we wat we doen.”
‘Ja,’ mompelt Lux.
Ze vallen een paar minuten stil terwijl Lux schetst en het potlood op de pagina stippelt terwijl ze probeert de stoppels op de kaak van Nolan vast te leggen.
“Ben je ooit bang dat je het allemaal voor niets doet?” vraagt Nolan plotseling.
“Wat bedoel je?”
“Alle lessen, alle cursussen,”, verduidelijkt Nolan. Hij drinkt zijn blikje leeg en zet het op de grond. “Al die jaren intensief bezig geweest met het bestuderen van iets dat duidelijk een aangeboren talent is. Waarom doe je het?”
“Ik denk dat het belangrijk is om je vak aan te scherpen,” zegt Lux, voorzichtig beginnend Nolans haar. “Je kunt altijd beter zijn, er is altijd iets nieuws dat je kunt leren. Wat de rest betreft, dat is allemaal een beetje aan het toeval overgelaten, nietwaar? Maar hopelijk ben ik in ieder geval voorbereid op wat er ook op mijn pad komt, als dat zo is.”
‘Dat is waar,’ zucht Nolan, terwijl hij zijn vingers door zijn haar haalt. “Ik denk dat ik soms bang ben dat ik al dit geld voor niets heb uitgegeven aan mijn mooie opleiding creatief schrijven, weet je? Zoveel schuld voor een stuk papier waarop staat dat ik een schrijver ben en dat het me misschien nergens toe brengt.”
‘Maar je bent zo goed,’ verzekert Lux hem, terwijl ze haar potlood in de spiraal aan de bovenkant van haar schetsboek steekt. Ze laat haar schetsblok op haar knieën rusten en schenkt Nolan haar volle aandacht. “Ik heb die korte verhalen op je blog gelezen. Ik weet dat ik geen expert ben, maar ik vond ze verdomd geweldig. Je roman zal dat ook zijn.’
“Heb je die verhalen echt gelezen?”
“Natuurlijk” antwoordt Lux. ‘Zodra je me over ze vertelde, ik-oh, shit. Wilde je niet dat ik dat deed? Het spijt me…’
‘Nee, nee, ik wilde dat je dat deed,’ onderbreekt Nolan verlegen. “Ik dacht gewoon niet dat je ze echt zou lezen, weet je?”
“Waarom niet?” vraagt Lux, licht beledigd dat Nolan er anders over zou denken.
‘Ik weet het niet,’ haalt Nolan zijn schouders op. “Ik dacht dat alleen mijn moeder ze zou lezen.”
Lux lacht.
‘Nee, echt niet,’ houdt Nolanvol, terwijl hij naar beneden kijkt en een gaatje in de knie van zijn spijkerbroek plukt. “Ik kan het niet helpen dat ik me soms voel, vooral hier in Amsterdam, waar iedereen een schrijver of een artiest of een acteur of zoiets is, wat maakt mij nog speciaal? Ik weet dat ik grote praatjes heb, dat ik de volgende grote roman ga schrijven en bovenaan alle bestsellerlijsten zal staan, maar wat als ik dat niet doe? Wat als ik niet eens gepubliceerd word? Ooit? Wat als ik gewoon… schrijf voor een leegte? Wat als niemand ooit iets wil horen wat ik te zeggen heb?”
‘Ik wil je horen’ zegt Lux serieus. ‘Ik zal altijd willen horen wat je te zeggen hebt, No. Dat betekent misschien niet veel…’
‘Het betekent alles,’ zegt Nolan, terwijl hij naar haar opkijkt, zijn blauwe ogen intens.
Ze kijken elkaar lang aan, elektriciteit knettert in de lucht. Lux’ hart begint te bonzen in haar borst, vlinders dansen in haar buik.
“Mag ik je iets vragen?” Vraagt Nolan even later.
“Natuurlijk”, antwoordt Lux.
“Waarom wilde je me schilderen?” vraagt Nolan, nieuwsgierig naar voren leunend. ‘Ik weet dat je zei dat de opdracht was om iemand te schilderen die je kende, maar we hebben elkaar net ontmoet, Lux. We kennen elkaar amper.”
“Maakt dat echt uit?”
“Misschien niet”, geeft Nolan lachend toe.
‘Ik denk van niet,’ zegt Lux, verbaasd over haar openhartigheid. ‘Ik denk dat het belangrijkste is dat ik je wil leren kennen. Weet je waar ik sinds we elkaar hebben ontmoet niet meer kan stoppen met over nadenken?
“‘Nolan is zo knap, waarom hebben we nog geen seks gehad?'” grapt Nolan.
‘Nou ja,’ grijnst Lux. ‘Ik denk dat elke keer als ik je zie, No. Ik dacht dat dat duidelijk was. Maar dat was niet wat ik wilde zeggen.”
‘O-oh,’ stamelt Nolan, spanning hoorbaar in zijn stem. “Wat wilde je dan zeggen?”
‘Wat ik wilde zeggen, is dat vanaf het moment dat ik je in die kroeg zag, ik wist dat je een belangrijk iemand zou worden,’ zegt Lux, voorovergebogen in haar stoel. “Het was net alsof… een licht aanging. Het is niet alleen dat ik me tot je aangetrokken voel, wat, als ik niet duidelijk genoeg ben geweest, ik ben. Ik voel me erg tot je aangetrokken.”
Nolan bloost en glimlacht terwijl hij naar zijn handen kijkt. De late middagzon baadt hem in gouden licht, zijn wimpers werpen schaduwen op zijn wangen.
“Het is echter meer dan alleen aantrekkingskracht. Ik wil bij je zijn, Nolan,’ gaat Lux verder. “Ik wil alles van je weten. Het goede, het slechte, het lelijke. Alles. Als je me dat toestaat, tenminste. En in ruil daarvoor wil ik mezelf delen. Ik weet dat het gek klinkt omdat we elkaar net hebben ontmoet, maar zo voel ik me. Is dat raar?”
Nolan is lange tijd stil, duidelijk overweldigd en alles in zich opnemend. Terwijl ze geduldig wacht op een reactie, bonst Lux’ hart in haar borst; ze vraagt zich af of ze te sterk overkomt, of ze te veel, te snel heeft gezegd. De rechterhand van Nolan schuift langs zijn linker biceps omhoog en knijpt erin, terwijl zijn linkerhand op zijn tegenovergestelde heup rust, bijna alsof hij zichzelf omhelst. Zijn schouders krommen naar binnen, waardoor de kraag van zijn T-shirt nog lager zakt, waardoor nog meer van zijn borst zichtbaar wordt. Hij haalt huiverend adem.
‘Nee,’ mompelt Nolan, terwijl hij naar Lux opkijkt, zijn ogen stralend en zijn gezicht onmetelijk zacht. “Nee dat is het niet. Ik wil dat allemaal, Luxie. Alles. Alles wat je zei, wil ik ook.”
Het is alsof alles op dat ene moment kristalhelder wordt. Lux ziet het zo helder als de dag.
“O, mijn god,” zegt Lux enthousiast. “Dat is het.”
“Wat?” Nolan schrikt en laat zijn armen langs zijn zij vallen. “Wat is er?”
‘Het schilderij,’ zegt Lux een beetje verwoed en legt haar schetsblok opzij. Ze komt overeind en steekt in één stap de ruimte tussen hen over. “Ik zie het. Zag het. O mijn God.”
‘Oh, shit, ik ben het vergeten,’ hijgt Nolan, zijn ogen worden groot als hij naar haar opkijkt. ‘Shit, wat was ik eigenlijk aan het doen? Ik ben verplaatst, het spijt me, shit.”
“Nee, nee, niet doen,” verzekert Lux hem. ‘Dit is wat ik wilde, weet je nog? Het is oké, ik weet nog wat je aan het doen was.’
Ze hurkt voor Nolan neer en reikt naar hem. Ze stopt net voor ze hem aanraakt om op te kijken en zijn ogen te ontmoeten.
“Kan ik?”
‘J-ja,’ knikt Nolan met een hese stem. “Natuurlijk.”
Lux pakt voorzichtig de rechterarm van Nolan en beweegt hem op zijn plaats. Nolan kijkt naar haar, zijn pupillen verwijden zich, zijn adem oppervlakkig. Lux voelt de energie tussen hen bonzen terwijl ze Nolans hand op zijn biceps legt en zachtjes knijpt.
‘Zo,’ mompelt Lux, haar hart bonzend terwijl haar vingers langs Nolans onderarm glijden, de vorm van zijn tattoo volgen en het kippenvel voelen dat daar opkomt. “Alsof je jezelf knuffelt, ja?”
‘Oké,’ antwoordt Nolan, even zacht, terwijl zijn andere arm vanzelf op zijn plaats glijdt, zijn hand op zijn heup. Hij likt zijn lippen, drukt ze op elkaar, trilt een beetje terwijl hij hard slikt, zijn adamsappel beweegt. “Is dit goed?”
‘Het is perfect,’ zegt Lux, terwijl ze Nolans haar voorzichtig over zijn voorhoofd strijkt en dan de lijn van zijn kaak volgt, zijn kin naar links kantelend. “Je bent perfect.”
Lux legt haar handen op Nolans bovenbenen, terwijl haar vingers gedachteloos cirkels tekenen op de ruwe spijkerstof terwijl ze naar hem opkijkt. Ze maakt haar lippen nat, haar ogen gefixeerd op Nolans mond. Nolans adem stokt als Lux naar voren leunt en de afstand tussen hen begint te verkleinen.
‘Lux’ waarschuwt Nolan. “Ik zweer het je, als je me nu kust, krijg je dit verdomde schilderij nooit af.”
“Fuck it,” zegt Lux roekeloos, nog steeds zwevend in de ruimte van Nolan met zijn licht kruidige geur waardoor ze zich een beetje dronken voelt. “Het kan me niet schelen. Eerlijk gezegd echt niet.”
‘Toch wel,’ werpt Nolan tegen, terwijl hij langzaam uitademt terwijl hij met zijn ogen open knippert. “Ik weet dat je dat doet.”
“Fuck, dat doe ik,” beaamt Lux na een moment, haar kin op haar borst latend. Ze haalt een paar keer diep adem en probeert haar hartslag weer onder controle te krijgen. Zodra de spanning tot een draaglijk niveau is gezakt, kijkt ze weer op naar Nolan, die plichtsgetrouw zijn pose vasthoudt. “Oké, laten we het doen.”
‘Oké,’ antwoordt Nolan, zijn ogen rimpelen terwijl hij glimlacht.
Met behulp van de bovenbenen van Nolan als hefboom, duwt Lux haarzelf overeind en dan stopt ze haar haar achter haar oren. Ze doet een stap achteruit en omlijst Nolan met haar handen. Tevreden met wat ze ziet, haalt Lux haar telefoon uit haar achterzak, ontgrendelt hem en opent de camera.
“Vind je het erg?” Vraagt Ze ‘Je ziet er… dit licht is geweldig. Ik wil het niet kwijt.”
“Een voordeel dat we hebben ten opzichte van Da Vinci, nietwaar?” knipoogt Nolan.
“Ja,” grijnst Lux terwijl ze de foto maakt. “Oké, kun je naar beneden kijken en dan weer omhoog naar mij op drie?”
Nolan knikt. Lux telt af en drukt op de sluiter terwijl Nolan naar haar opkijkt.
‘Perfect,’ mompelt Lux terwijl ze naar de foto kijkt. Nolan heeft dezelfde zachte, liefdevolle glimlach op zijn gezicht als toen de inspiratie toesloeg. Ze vraagt zich af of Nolan hem vanaf het begin zo heeft aangekeken en dat ze dat nu pas beseft. Haar maag draait zich een beetje om bij de gedachte.
‘Oké,’ zegt Lux, terwijl ze haar afspeellijst voor schilderen op haar telefoon tevoorschijn haalt en op play drukt. Ze legt de telefoon op de vensterbank en manoeuvreert haar ezel op zijn plaats. ‘O, vind je Fleetwood Mac leuk? Ik luister er altijd naar als ik schilder, ze helpen me me te concentreren.”
‘Prima, Luxie,’ glimlacht Nolan. “Al ben ik zelf meer een fan van rap. Voor toekomstige referentie.”
‘Goed om te weten,’ grijnst Lux, haar knokkels krakend en haar vingers jeuken als ze haar tekenpotlood grijpt. “Ik ga me voorlopig concentreren op het schetsen op het canvas. Het heet dat… de onderschildering? Ik heb de foto ter referentie, maar het is altijd beter om vanuit het echte werk te werken. Laat het me weten als je moe wordt, dan stoppen we, oké?”
“Oké.”
Ze delen een glimlach, de ogen van Nolan glimmen saffierblauw in het langzaam afnemende licht.
Lux haalt diep adem om zich te concentreren en gaat aan het werk, haar potlood op het doek zettend. Ze glijdt snel in een werkflow en verliest alle begrip van tijd terwijl ze zich concentreert op het gezicht van Nolan en zijn gelaatstrekken minutieus schetst. Ondanks al zijn friemelen toen hij net ging zitten, is Nolan nu een ideaal onderwerp, hij beweegt nauwelijks en knippert met een oogwenk. Hij valt niet in een bepaalde trance zoals Lux had gezegd dat de modellen tijdens haar lessen deden; in feite worden zijn ogen intenser naarmate de sessie langer duurt. De hitte in Nolans blik zorgt ervoor dat de haren op Lux’ armen overeind gaan staan, kippenvel rimpelend terwijl haar hartslag omhoog schiet. In plaats van hem af te leiden, spoort het Lux alleen maar aan, haar potlood vliegt over het canvas, de onderschildering krijgt vorm terwijl Nolan op het canvas begint te verschijnen. Lux weet al dat dit het beste werk is dat ze ooit heeft gemaakt.
Lux is zo gefocust dat ze het geluid van sleutels die in het slot rinkelen niet eens herkent. Zij en Nolan springen allebei ongeveer een meter in de lucht wanneer de deur dichtslaat, de kleine luchtbel om hen heen knalt terwijl de geurige geur van hete pizza het appartement vult.
‘Schat, ik ben thuis,’ roept Ralf joviaal, zijn sleutels rammelend terwijl hij ze in de schaal op het bijzettafeltje gooit. ‘En ik wil alles horen over…’ Zijn ogen worden groot als hij Lux en Nolan ziet. “Oh shit, het spijt me, ik dacht dat jullie nu wel klaar zouden zijn?”
“Het geeft niet, ik ben de tijd uit het oog verloren”, antwoordt Lux, terwijl ze op haar telefoon tikt om de muziek uit te zetten. Ze draait haar ruggengraat, kreunend van voldoening als ze opspringt. ‘We zouden toch moeten stoppen, nietwaar, No? We zijn het licht kwijt.”
‘We zijn het licht eeuwen geleden kwijtgeraakt,Lux ,’ informeert Nolan haar.
“Shit, dat is inderdaad zo,” verwondert Lux zich, kijkend naar de roze en paarse strepen die de lucht beginnen te marmeren als de zon ondergaat. “Je had iets moeten zeggen.”
Ze kijkt achterom naar Nolan, haar mond wordt droog bij het zien hoe hij zijn armen over zijn hoofd uitstrekt en een stukje gebruinde buik onthult.
“En jou nderbreken?” antwoordt Nolan, grijnzend als hij Lux ziet kijken. “Niet in een miljoen jaar. Waar is de badkamer, trouwens?’
‘Rechts in de gang,’ zegt Lux.
‘Bedankt,’ glimlacht Nolan, terwijl zijn vingers fijntjes langs Lux’ schouders gaan als hij voorbijloopt. “Ben zo terug.”
“Eh, wat was dat verdomme?” Zegt Ralf zodra Nolan buiten gehoorsafstand is.
“Ralf, hij zal je horen!” Lux sist terwijl ze door de gang kijkt om te bevestigen dat de badkamerdeur dicht is.
‘Het spijt me, Lux,’ verontschuldigt Ralf zich in een zachter volume. “Moet ik gaan? Ik weet zeker dat ik iemand kan bellen om mee af te spreken…”
Het zou er raar uitzien als je je pizza zou pakken en weg zou gaan,’ spot Lux rollend met haar ogen. “Het is goed.”‘
‘Als jij het zegt,’ zegt Ralf, terwijl hij op de bank ploft en de pizzadoos openklapt. “Je weet toch dat ik zou vertrekken als je het zou vragen, toch?”
“Ja, Ralf,” zegt Lux liefdevol, terwijl ze haar tekenbenodigdheden inpakt.
Ralf zet de tv aan en zapt door de kanalen totdat hij genoegen neemt met een aflevering van Friends. Lux glimlacht, draait zich weer om naar haar canvas en tilt het van de ezel. Ze laat de rand van het doek op haar knieën rusten terwijl ze haar werk bestudeert, tevreden glimlachend om wat ze ziet. Ze kan niet wachten om serieus aan het schilderij te beginnen, kan niet wachten om het tot leven te brengen en aan de wereld de Nolam te laten zien die zij ziet.
Lux hoort de deur van de badkamer open en dicht gaan en staat snel op om het canvas in haar kamer op te bergen. Haar hand ligt op de deurknop als Nolan weer in de woonkamer verschijnt.
“Ik krijg het werk niet te zien?” pruilt Nolan. “Dat lijkt me niet helemaal eerlijk, hè?”
“Laat je mensen je onvoltooide roman lezen?” Werpt Lux tegen, het canvas beschermend tegen haar borst gedrukt.
“Touché”, antwoordt Nolan grijnzend. ‘Verstop het maar, Luxie. Ik wacht op het eindproduct.”
‘Dat klopt,’ plaagt Lux, terwijl ze haar slaapkamerdeur openduwt. Voorzichtig legt ze het canvas op haar bed, niet in staat om een enorme grijns op haar gezicht te stoppen terwijl ze de woonkamer in loopt.
“…weet je het zeker?” vraagt Ralf aan Nolan “Er is genoeg pizza en bier om rond te gaan.”
“Nee, ik zou echt-“
‘O,’ zegt Lux en haar gezichtsuitdrukking wordt sip. “Je gaat weg?”
‘Ja,’ zegt Nolan, terwijl hij zijn jasje tegen zijn borst drukt terwijl hij zich naar Lux draait. “Ik heb werk te doen en ik voel me een beetje… geïnspireerd na vandaag, dus…”Hij loopt weg en geeft Lux een zachte, persoonlijke glimlach, een glimlach die Lux’ maag salto’s laat maken.
‘Dus je moet gaan,’ zegt Lux. “Als inspiratie toeslaat, luister je.”
‘Juist,’ antwoordt Nolan, terwijl zijn glimlach breder wordt.’Ik zal je naar buiten leiden,’ zegt Lux.
Nolan knikt. Hij neemt afscheid van Ralf terwijl hij zijn jas aantrekt; Ralf antwoordt hem zonder zijn ogen van de televisie af te wenden, volledig in beslag genomen door een aflevering die hij waarschijnlijk al tientallen keren heeft gezien.
Lux opent de deur, leunend tegen de deurpost zodra Nolan de gang in stapt.‘Ik moet echt werken,’ zegt hij zacht, terwijl hij Lux’ aura binnenstapt en met de zoom van haar t-shirt speelt, terwijl zijn vingers Lux’ heup door het dunne katoen kunnen voelen. “Ik wil niet dat je denkt dat ik je voorbij loop of zo.”
“Nooit in me opgekomen.”
“Leugenaar”, lacht Nolan.
‘Oké, je hebt me door,’ geeft Lux toe, terwijl ze haar hand uitsteekt en Nolans haar van zijn voorhoofd veegt. Nolan zucht terwijl Lux haar vingers zachtjes langs zijn nek naar beneden sleept, zijn greep op Lux’ t-shirt strakker terwijl zijn ogen naar Lux’ mond dwalen. Het zou zo gemakkelijk zijn om haar nu te kussen, en God, dat wil hij, en toch wacht Nolan. Ook omdat hij niet wil dat zijn eerste kus met Lux in het volle zicht van haar huisgenoot is en op de een of andere manier ook omdat de verwachting nu des te zoeter voelt.
‘Bedankt voor vandaag,’ mompelt Lux. “Voor alles.”
‘Graag gedaan,’ antwoordt Nolan terwijl hij door zijn wimpers naar haar opkijkt. ‘Heb je me nog nodig? Voor het schilderij?”
‘Ja, alsjeblieft,’ knikt Lux, een beetje afgeleid door het driehoekige sproetendriehoekje op Nolans wang. ‘Ik laat het je weten als het bijna klaar is? Dan kun je misschien nog even zitten voor de laatste details?”
‘Het is een date,’ glimlacht Nolan.
“Het is een date,” bevestigt Lux met een brede glimlach.
‘S
‘Fijne avond, Luxie,’ zegt Nolan lueflijk. “Ik sms je later wel.”
Lux ziet hem gaan; Nolan draaft de trap af, stopt bij de eerste overloop en knipoogt naar haar.
‘Tot snel,’ zegt Lux.
‘Tot snel,’ echoot Nolan.
Lux gaat pas weer naar binnen als de echo’s van Nolans voetstappen in het trappenhuis zijn verdwenen.